در نقد فیلم نفست را حبس کن مشخص می‌کنیم که چرا این اثر سینمایی نمرات پایینی در وب‌سایت‌های معتبر بین‌المللی دریافت کرده است.
فیلم نفست را حبس کن اثری ترسناک و روانشناختی محسوب می‌شود که در سال 2024 به کارگردانی «کری کروس» و «ویل جونز» و با نویسندگی «کروس» ساخته شده است.
این فیلم با بازی «سارا پالسون»، «آمیه میلر»، «آنالی اشفورد»، «آلوناجین رابینز» و «ابرون ماس-باخرچ» به نمایش درآمده است. این اثر در بخش نمایش‌های ویژه جشنواره بین‌المللی فیلم تورنتو در تاریخ 12 سپتامبر 2024 (22 شهریور 1403) به نمایش درآمد.
ادامه مطلب در ادامه
بیشتر بخوانید:
برای اطلاع از آخرین اخبار سینمای جهان، می‌توانید به بخش اخبار سینما و تلویزیون و برای دانلود فیلم‌ها و سریال‌های روز دنیا به کانال تلگرامی فیگار مراجعه کنید.
نقد فیلم نفست را حبس کن
با استفاده از لیست زیر می‌توانید به بخش مورد نظر خود مراجعه کنید:
داستان فیلم در شهر اوکلاهاما و در دهه 1930، جایی که یک مادر جوان که از گذشته خود آزار می‌بیند و به این باور می‌رسد که وجود مرموزی در طوفان‌های گرد و غبار خانواده‌اش را تهدید می‌کند و برای حفاظت از آن‌ها باید اقداماتی انجام دهد، می‌گذرد.
این فیلم با ترکیب عناصر ترسناک و روانشناختی، نگرانی‌های عمیق انسانی را در دل داستانی پرتنش و پر از رمز و راز به تصویر می‌کشد و بیننده را به سفری مملو از دلهره و تأمل می‌برد؛ اما نمرات پایینی گرفته است که باید در نقد فیلم Hold Your Breath به بررسی آن بپردازیم.
نقد و بررسی منتقدان
در وب‌سایت جمع‌آوری نقدها، راتن تومیتوز، 40 درصد از 15 نقد منتشرشده درباره‌ی این فیلم مثبت ارزیابی شده‌اند که میانگین نمره این فیلم را به 5 از 10 می‌رساند. این آمار نشان‌دهنده‌ی واکنش‌های مختلطی است که به اثر نسبت داده شده و حاکی از آن است که فیلم نتوانسته است نظر مثبت اکثریت منتقدان را جلب کند.
«کیس هاچسون»، منتقد وارپ در رابطه بررسی فیلم Hold Your Breath گفت:
«سارا پالسون» تمام توان خود را در این فیلم به کار می‌گیرد و در برخی لحظات به‌طرزی قوی می‌تواند شما را درگیر این شخصیت کند. او به تصویر کشیدن یک مادر قدرتمند و تسلیم‌ناپذیر را به نمایش می‌گذارد که به تدریج دچار فروپاشی می‌شود.
منتقد پلی‌لیست نیز درباره این فیلم نوشت:
نفست را حبس کن موجودی عجیب و غریب را به تصویر می‌کشد. این فیلم به اندازه کافی هیجان را برای طرفداران ژانر ترسناک ندارد. این اثر حتی به‌عنوان یک درام ساده نیز به‌طور کامل موفق عمل نمی‌کند.
منتقد ورایتی در تحلیل فیلم Hold Your Breath گفت:
این فیلم اغلب بیش از حد تلاش می‌کند و به منابع متنوعی برای ایجاد هیجان و ترس می‌پردازد که در نهایت منجر به تجربه‌ای پراکنده و نامنظم می‌شود.
تحلیل روایی فیلم
در دشت‌های اوکلاهما در سال 1933، هیچ راهی برای فرار از گرد و غبار وجود ندارد. گرد و غباری که از هر درزی نفوذ می‌کند و همه چیز را تحت پوشش خود قرار می‌دهد. در همان ابتدای فیلم این اثر تمام تلاش خود را می‌کند گرد و غبار را به صورت واضح برای ما نمایان کند و ما تعلیق را از طریق یک عنصر طبیعی می‌بینیم.
این یک آفت محیطی به ابعاد کتاب مقدس است و تلاش‌های مداوم مانند جارو کردن و عایق‌بندی فراوان، تأثیری بر جلوگیری از محاصره این عامل طبیعی ندارد.
حتی ریه‌ها نیز از این بلا در امان نیستند و اگرچه ماسک‌ها کمی کمک می‌کنند، اما نمی‌توانند از سرفه‌های مکرر و تب قرمز که به ناچار دنبال می‌آید، جلوگیری کنند و همه را به سرنوشتی خشک و کشنده محکوم می‌سازند.
فیلم Hold Your Breath در این چشم‌انداز غرق می‌شود و به زنانی می‌پردازد که در تلاش برای بقا با آب کم، محصولات کمتر و تقریباً بدون حمایت مردانه هستند.
«مارگارت» یکی از این افراد است که باید به تنهایی از دخترانش، «رز» و «الی» مراقبت کند؛ زیرا شوهرش به‌همراه دیگران به‌دنبال کاری برای ساختن پلی رفته که امیدوارند بتواند بار مالی آن‌ها را کاهش دهد.
با وجود وخامت وضعیت، «مارگارت» نیز نمی‌خواهد از آن مکان برود و همین نمایش عنصر، مردمی که به اجبار در سختی زندگی می‌کنند و نمی‌توانند از آشیانه خود بگذرند را به تصویر می‌کشد.
«مارگارت» رفتن از آن خانه را به معنای ترک دختر مرحومش، «آیدا» می‌داند. هنرنمایی «سارا پالسون» در این سکانس‌ها بیشتر نمایان می‌شود. او تمام تلاش خود را می‌کند تا درد و فقدان دخترش را به تصویر بکشد و در این امر نیز موفق عمل می‌کند.
«مارگارت» هر شب قرص خواب می‌خورد تا بتواند به راحتی بخوابد؛ اما این داروها به‌تنهایی نمی‌توانند کابوس مکرر او درباره‌ی بازی قایم‌موشک با فرزندانش را از بین ببرند؛ بازی‌ای که در پایان فیلم به خوبی با داستان مرتبط می‌شود.
نقد فیلم نفست را حبس کن
فیلم اول «کری کروس» و «ویل جونز» به‌طور مکرر به این رؤیا بازمی‌گردد تا جایی که به کیفیتی از یادآوری و پیشگویی دست می‌یابد ساختار فیلم نیز بر این رویدادهای ترسناک سایه می‌افکند.
ساختار فیلم فضایی مناسب و اضطراب‌آور که فقدان ترس‌های ناگهانی را با بازی شگفت‌انگیز «پالسون» به‌عنوان نشان می‌دهد را به تصویر می‌کشد. او با هر واکنش لرزان چهره‌اش، مطالعه‌ای در غم و اضطراب را به نمایش می‌گذارد و تصویر مادرانه‌ای از محافظت و پارانویا را به‌طرزی فوق‌العاده به تصویر می‌کشد.
با وجود اینکه مارگارت و فرزندانش با سختی‌های زیادی دست و پنجه نرم می‌کنند (از جمله ناشنوایی الی)، آن‌ها با پایبندی به سنت‌ها و آداب، سعی می‌کنند از شرایطشان بهترین استفاده را ببرند؛ برای مثال، رز هر شب خود و خواهرش را در اتاق خواب قفل می‌کند تا ایمن بمانند. همچنین، آن‌ها به چند همسایه‌اشان، از جمله خواهر مارگارت، استر (آنالی اشفورد)، که سه پسر دارد، تکیه می‌کنند. کوچک‌ترین پسر او به زودی به سرفه‌ای آغاز می‌کند که نشانه‌ای از مشکلات جدی پیش‌روست.
وقتی که مارگارت مشغول مرتب‌سازی خانه‌ی کوچکشان نیست، به کار گلدوزی با دیگر زنان منطقه می‌پردازد که دور هم می‌نشینند و هر گونه شایعه‌ای که در این فضای خالی وجود دارد را به اشتراک می‌گذارند.
در یکی از این جلسات، «مارگارت» از یک فرد نزدیک می‌شنود که یک خانواده به دست یک ولگرد، کشته شده‌اند. این خبر به نگرانی «مارگارت» می‌افزاید و او به‌طور طبیعی از شنیدن چنین خبری نگران می‌شود. در همین بین، او موجودی که می‌تواند با تبدیل شدن به گرد و غبار و استنشاق شدن به‌دست طعمه‌اش، بر زنده‌ها تسلط یابد را در کتابی در دستان دخترش می‌بیند.
نقد فیلم نفست را حبس کن
فیلم نفست را حبس کن به‌سرعت هم فضای خشن و هم جوّ خبیثش خود را از طریق تصاویری به وجود می‌آورد که خطر را بدون جلب توجه بیش از اندازه پیش می‌روند. کارگردانی کارآمد و هدفمند «کروس» و «جونز»، تمام حرکت‌ها را به‌خوبی مدیریت می‌کند و فیلمنامه نیز روح عجیبی به انسان امروزی می‌دهد.
تمامی تعلیق‌ها، بعد از حضور شخصیتی مرموز به اسم «والس» که ژاکت شوهر «مارگارت» را پوشیده و می‌گوید که شوهرش او را نجات داده است، دو برابر می‌شود.
فیلم در بخش میانی خود، نیت‌های واقعی «والس» را به‌طرزی معماگونه به نمایش می‌گذارد و در ادامه، به توهمات «مارگارت» دامن می‌زند. این اتفاق تمامی ترس‌ها و سوالات مخاطب را دو برابر می‌کند.
مرزهای بین واقعیت و غیرواقعیت به آرامی شروع به محو شدن می‌کنند و «مارگارت» در تردید می‌ماند که آیا بیدار است یا خیر. بی‌خوابی «مارگارت» برای تردید بازگشت این شخصیت، او را تا مرز جنون می‌رساند و «سارا پالسون» نیز مانند یک استاد در کلاس بازیگری جهانی، این تردید و ترس را به مخاطب نشان می‌دهد.
مخاطب در پایان فیلم دچار دوگانگی می‌شود. بیننده نمی‌داند که باید دلش برای «مارگارت» بسوزد یا خیر. همین ایجاد حس دوگانه، نکته مثبت بازیگری اوست.
کارگردانان شخصیت‌های خود را در سایه‌ها و گرد و غبار محاصره کرده‌اند و همچنین «پالسون» با مهارت، اضطراب، خشم و جنون در حال نمایش این عواطف «مارگارت» است. او به همان اندازه که با چشمان نگران و چهره‌های بی‌تاب خود سخن می‌گوید، با کلمات لرزانش نیز احساسات را منتقل می‌کند.
جمع‌بندی
فیلم نفست را حبس کن با اجرا و بازیگری درجه یک «سارا پالسون» در نقش «مارگارت»، ارزش تماشا دارد و می‌توان حتی آن را بیشتر از یک بار هم دید. این فیلم که به‌طرزی ساده‌انگارانه و با تنش‌زایی در 94 دقیقه‌ی فشرده ساخته شده است، در یک روند منطقی و برنامه‌ریزی‌شده، احساس ناامنی را بنا می‌کند و تا پایان خود هیچ نشانه‌ای از هدفش را لو نمی‌دهد.
نمره وب‌سایت فیگار به این فیلم، نمره 8 از 10 است.
بیشتر بخوانید:
- نقد و بررسی فصل دوم سریال ارباب حلقه‌ها: حلقه‌های قدرت
- نقد سریال آگاتا تمام مدت (Agatha All Along)
- نقد و بررسی فیلم بد حرف نزن (Speak No Evil 2024)
- نقد و بررسی انیمه اوزوماکی (Uzumaki: Spiral Into Horror)
- نقد و بررسی سریال پنگوئن (The Penguin)
نظر شما درباره‌ی مطلب نقد فیلم نفست را حبس کن چه بود؟ لطفا نظرات خود را در بخش کامنت با فیگار و دیگر کاربران به اشتراک بگذارید.