در نقد سریال ازازیل ، به‌صورت هفتگی این اثر جدید از «حسن فتحی» با بازیگری «پیمان معادی» را بررسی می‌کنیم و نکات مخفی را می‌گوییم.
سریال ازازیل به کارگردانی «حسن فتحی» و با بازی «پیمان معادی» در نقش سرگرد «بهروز شریفی»، یکی از مورد انتظارترین آثار نمایش خانگی در سال 1404 به‌شمار می‌رفت. این مجموعه با روایتی پر پیچ‌وخم و هنرنمایی‌های چشمگیر، مخاطبان را به دنیایی معمایی و رازآلود دعوت می‌کند.
«پیمان معادی» که با درخشش در سریال افعی تهران، یکی از بهترین سریال‌های ایرانی ، شهرتی دوباره کسب کرد، پیش‌تر در همکاری با «سامان مقدم» توانسته بود یک اثر درام، اجتماعی و معمایی خلق کند که جای خالی آن در سریال‌های نمایش خانگی ایران احساس می‌شد. اکنون او با «حسن فتحی» همکاری کرده و به این ژانر بازگشته است که در نقد ازازیل بازیگری او را نیز تحلیل خواهیم کرد.
ادامه مطلب در ادامه
بیشتر بخوانید:
برای اطلاع از آخرین اخبار سینمای جهان، می‌توانید به بخش اخبار سینما و تلویزیون و برای دانلود فیلم‌ها و سریال‌های روز دنیا به کانال تلگرامی فیگار مراجعه کنید.
نقد سریال ازازیل
با استفاده از لیست زیر می‌توانید به بخش مورد نظر خود مراجعه کنید:
داستان سریال ازازیل پیرامون زندگی دکتر «شوکا مهرجویی» (با بازی پریناز ایزدیار)، پزشک متخصص زنان و زایمان و همسرش «مانی پاشایی» (با بازی بابک حمیدیان) می‌چرخد. این زوج در آرامش زندگی می‌کنند تا اینکه در شب تولد «مانی»، ناپدید شدن «مرجان»، یکی از همسایگانشان، همه چیز دگرگون می‌شود.
سرگرد «بهروز شریفی» (با نقش‌آفرینی بی‌نظیر پیمان معادی)، مأمور بررسی این پرونده، درمی‌یابد که ماجرای ناپدید شدن مرجان ممکن است با دو پرونده مشابه دیگر ارتباط داشته باشد؛ اما این تنها شروع ماجرا است. کشف یک جسد در نزدیکی محل سکونت این زوج، پرونده را به مسیری پررمز و راز و پیچیده می‌کشاند.
در طول سریال، اسرار تاریک شخصیت‌ها یکی پس از دیگری برملا می‌شود و مخاطب را به سفری پرهیجان و تنش‌زا می‌برد. حال بیایید به بررسی سریال ازازیل بپردازیم.
نقد قسمت اول
قسمت اول سریال ازازیل را می‌توان به‌عنوان یک مشت تصاویر بی‌ربط به همدیگر تعبیر کرد. جدیدترین ساخته «حسن فتحی» که در زیر ژانر دلهره‌آور و ترسناک قرار می‌گیرد، نه دلهره به ذهن مخاطب می‌آرود و نه وحشناک است.
ژانر وحشت پیش از این در ایران به‌صورت کاملاً محدودی به چشم عموم وارد شد و اکثر ساخته‌های چند دهه اخیر، تقریباً ناموفق بودند. حالا «حسن فتحی» با کمپین گسترده تبلیغاتی و تیم بازیگری بزرگی که در اختیار دارد، سعی کرد تا بیاید و یک انقلاب در این ژانر ایجاد کند.
چیزی که در قسمت ابتدایی این اثر دریافت کردیم این بود که او فرد مناسبی برای این ژانر نیست. «حسن فتحی» کارگردان توانمندی است، اما نمی‌تواند برای این ژانر، آن هم در ابعاد سینمای ژانر وحشت ایران کار انجام دهد.
او تفکرات سنتی و کلاسیکی دارد که در ژانر ترسناک پیاده‌سازی نمی‌شوند. ژانر وحشت اگر روی کلیشه‌های دهه‌های قبلی خود پیش برود، دلره خود را از دست می‌دهد. این ژانر باید تغییر بکند و این اتفاق جدیدا در هالیوود نیز رخ داده است. دیگر کمتر کسی را می‌بینیم که با قسمت جدید آنابل هیجان‌زده شود و دلیلش هم این است که تمام کلیشه‌های آن دوران به مدت یک دهه تکرار شدند.
حالا «حسن فتحی» با به‌کار‌گیری چرخش دوربین و ساوند‌افکت‌هایی با صدای بلند، سعی بر این دارد کلیشه‌های 20 سال پیش سینمای جهان را تکرار کند که متاسفانه در این امر موفق نیست.
او در قسمت اول آنقدر سغی در ترسنادن مخاطب خود دارد که شخصیت‌پردازی‌ها و نوع داستان‌سرایی روان را فراموش می‌کند. پیجش‌های داستانی و روایی او به‌قدری تا اواسط داستان شلم شوربا پیش می‌روند که خسته‌کننده می‌شوند. فقط بازی «پریناز ایزدیار» و «پیمان معادی» است که شاید بتواند این سریال را نجات دهد.
نقد قسمت دوم
پس از تماشای قسمت دوم سریال ازازیل به‌صورت کامل می‌توان به این درک رسید که شاید این اثر ارزش تماشا ندارد. همانطور که هفته گذشته در نقد سریال ازازیل بیان کردیم، اثر جدید آقای «فتحی»، فاقد هرگونه تعلیق برای ترساندن است و در قسمت دوم نیز این عنصر تشدید شد.
ما همچنان با یک سری سکانس‌هایی که به صورت افتضاحی تدوین شده‌اند مواجه هستیم. انگار که تمام پلان‌ها بدون حضور مانتیور سر صحنه فیلمبرداری صورت گرفته‌اند. آقای «فتحی» یک سری سکانس را نصفه و نیمه قطع می‌کند پلان بعدی را نیز نصفه باقی می‌گذارد. با کنار هم قرار دادن این قسمت‌ها در کنار یکدیگر، تازه ما با یک پلان منطقی روبرو می‌شویم.
سریال ازازیل مانند دیگر آثار نمایش خانگی ثابت کرد که شخصیت‌پردازی و معرفی یک شخصیت به‌طور کلی از ذهن فیلمسازان پاک شده است. نمی‌دانم شما هم تعجب کردید یا نه، اما شخصیت «امیر» علاوه‌بر اینکه بسیار بد بازی می‌کرد، فاقد یک برداشت منطقی از سمت مخاطب بود. قطعاً هیچکس باور نمی‌کند که او، فرزند «شوکا» است. این اختلاف سنی، بیش از اندازه مصنوعی به‌نظر می‌رسد.
صحبت از بازیگری بد و فاقد جذابیت شد، بد نیست به شخصیت «رویا» را که در این قسمت به‌صورت کاملاً بی‌معنی به سریال اضافه شد اشاره کنیم. بازی او نیز در کنار «امیر»، فاقد جذابیت است و نمی‌توان با او ارتباط گرفت.
همچنین دیالوگ‌های این دو شخصیت که در کنار یکدیگر با هم برخورد داشتند نیز مسخره به‌نظر می‌رسید. انگار که مکالمه‌های کتاب عربی دبیرستان را مرور می‌کردیم.
در نهایت باید از آقای «فتحی» بپرسیم که چه کسی نظارت بر این پروژه را بر عهده داشته است، زیرا او حتی تحقیق نکرده که چرا شخصیت «پیمان معادی» باید پیانو بزند، در حالی که در موسیقی پیانو نواخته نمی‌شود.
بیشتر بخوانید:
- نقد و بررسی فصل اول سریال لندمن (Landman 2024)
- نقد سریال انیمیشنی کوماندوهای هیولایی (Creature Commandos)
- نقد و بررسی فیلم نوسفراتو (Nosferatu 2024)
- نقد و بررسی فیلم بروتالیست (The Brutalist)
- نقد سریال قهوه پدری مهران مدیری
نظر شما درباره‌ی مطلب نقد سریال ازازیل چه بود؟ لطفا نظرات خود را در بخش کامنت با فیگار و دیگر کاربران به اشتراک بگذارید.