تصویری از فیلمبرداری فیلم 28 Years Later با آیفون منتشر شد

فیلم 28 Years Later با استفاده از فرمت عریض سینمایی و تکنیک‌های تصویربرداری خلاقانه، تجربه‌ای تازه از دنیای آلوده به ویروس خشم ارائه می‌دهد.

دنی بویل این بار با تمام توان به جهان آخرالزمانی خودش بازگشته است؛ جهانی که ۲۳ سال پیش با فیلم 28 Days Later تعریف تازه‌ای به سینمای زامبی‌محور داد.

دنباله‌ی جدید یعنی 28 Years Later نه‌تنها در پی تکرار فرمول موفق قبلی نیست، بلکه با بهره‌گیری از تکنیک‌های نوین تصویربرداری و نگاهی تازه به مفاهیم سیاسی و اجتماعی بریتانیا، قصد دارد اثری به‌مراتب جاه‌طلبانه‌تر خلق کند.

بویل که این بار هم در کنار نویسنده‌ی اصلی، الکس گارلند، قرار گرفته، می‌گوید از همان ابتدا می‌خواستند فضای بصری فیلم، هم گسترده‌تر و سینمایی‌تر باشد و هم حس تنش و ناامنی نسخه‌ی اول را حفظ کند:

ما از فرمت تصویری بسیار عریض استفاده کردیم؛ چون فکر می‌کردیم این قالب کمک می‌کنه اون حس ترسناک و غیرقابل‌پیش‌بینی بودنِ حرکت‌های مبتلایان رو حفظ کنیم. وقتی کادر وسیعه، باید مدام چشمت رو بچرخونی دنبال تهدید.

با بازی‌هایی از آرون تیلور-جانسون، جودی کومر و آلفی ویلیامز، فیلم نه‌تنها روی تصویرسازی‌های پرتنش و وحشت‌آور تمرکز دارد، بلکه سعی می‌کند از دل سکوت‌ها و لحظات انسانی، همان عمقی را بیرون بکشد که فیلم اول را ماندگار کرد.

در مورد روند شکل‌گیری ایده، بویل می‌گوید طرح اولیه گارلند کمی کلیشه‌ای بود؛ مثل نسخه‌هایی که ویروس توسط ارتش یا دولت مخفی به‌عنوان سلاح استفاده می‌شود. اما هر دو تصمیم گرفتند مسیر متفاوتی انتخاب کنند.

به‌جای اینکه دنیا رو درگیر کنیم، برگشتیم سراغ خود انگلستان. به مسائلی فکر کردیم که خاص این کشور بودن، مثل برگزیت. گفتیم بذار از دل همین اتفاقات تلخ، یک داستان تازه بیرون بکشیم.

ویل و فیلم‌بردارش آنتونی دود منتل – که در نسخه‌ی اول هم همکاری داشتند – با استفاده از نسبت تصویر 2.76:1 که بیشتر در آثار حماسی به‌کار می‌رود، فضایی غریب و متفاوت خلق کرده‌اند. آن‌ها حتی برای ثبت صحنه‌هایی خاص، سراغ تکنیک‌هایی غیرمعمول رفته‌اند: استفاده از آیفون!

در برخی از سکانس‌ها، تا ۲۰ آیفون به طور هم‌زمان استفاده شده‌اند. به گفته بویل، سه نوع رِگ (Rig) ویژه طراحی شده است: یکی برای ۸ گوشی، یکی برای ۱۰ و دیگری برای ۲۰. نتیجه، چیزی‌ست که خود او آن را «نسخه فقیرانه‌ی بولت تایم» توصیف می‌کند؛ با این تفاوت که به جای جلوه‌های پرخرج، از نور طبیعی، لوکیشن‌های واقعی و خلاقیت تیم تولید بهره گرفته شده است.

در یکی از صحنه‌های فیلم که با رگ ۲۰‌تایی ضبط شده، لحظه‌ای وجود داره که بیننده رو ناگهان وارد دنیای تازه‌ای می‌کنه. اون لحظه رو که ببینید، قطعاً متوجه می‌شید درباره کدوم صحنه حرف می‌زنم.

این تکنیک‌ها به بویل اجازه داده تا نه‌تنها از زاویه‌های متعدد صحنه را ببیند، بلکه در تدوین نیز با بریدن، پرش زمانی یا تغییر نقطه‌دید، تأثیرگذاری خشونت و تنش را چندبرابر کند. او می‌گوید:

وقتی محدودیت‌ ایجاد می‌کنی، خلاقیت بیرون می‌زنه. فیلم ترسناک باید همین باشه؛ ضربه بزنه، بترسونه، و بعد یک‌دفعه، چیزی رو نشون بده که فکرش رو هم نمی‌کردی.

با چنین رویکردی، 28 Years Later نه‌فقط بازگشت به یک دنیای آشناست، بلکه گامی رو به جلو در ژانر وحشت و روایتی دوباره از یک کابوس بریتانیایی است؛ کابوسی که حالا بیش از هر زمان دیگری واقعی به نظر می‌رسد.

نظر شما درباره‌ی ساخت فیلم 28 Years Later با آیفون چیست؟ لطفا نظرات خود را در بخش کامنت با فیگار در میان بگذارید.