توقیف ناگهانی سریال سووشون و مسدود شدن نماوا پس از پخش قسمت اول، بار دیگر بحث بازی‌های رسانه‌ای و اختلافات پشت‌پرده را زنده کرد.
سریال سووشون به کارگردانی نرگس آبیار، که اقتباسی آزاد از رمان مشهور سیمین دانشور به همین نام است، سرانجام پس از ماه‌ها انتظار، در نهم خرداد ۱۴۰۴ روی پلتفرم نماوا منتشر شد.
داستان این مجموعه در بستر تاریخی جنگ جهانی دوم و در شیراز روایت می‌شود و به‌واسطه ترکیب عاشقانه‌ای از درام، سیاست و هویت زنانه، از همان ابتدا مورد توجه کاربران قرار گرفت.
اما انتشار تنها یک قسمت کافی بود تا ماجرا جنجالی شود. برخی منتقدان فضای مجازی از حضور صحنه‌هایی مثل تماس فیزیکی بین بازیگران و رقص در قسمت اول ابراز تعجب یا نارضایتی کردند؛ صحنه‌هایی که گرچه در مقایسه با برخی دیگر از تولیدات شبکه نمایش خانگی چندان غیرمعمول به نظر نمی‌رسند؛ اما به‌سرعت تیتر رسانه‌ها و سوژه بحث‌ها شدند.
چند ساعت پس از انتشار قسمت اول، خبر توقیف سریال و مسدودسازی نماوا به‌صورت رسمی از سوی رسانه وابسته به قوه قضائیه منتشر شد. در بیانیه‌ای رسمی، دلیل توقیف «عدم اخذ مجوزهای لازم» برای سریال عنوان شد و علت فیلتر نماوا، «خودداری از اجرای تعهدات قانونی» اعلام شد.
اما این نخستین‌بار نیست که پروژه‌ای فرهنگی در ایران با چنین سرنوشتی مواجه می‌شود؛ در سال‌های اخیر، برنامه‌ها و سریال‌هایی همچون تاسیان و برخی آثار پرمخاطب دیگر نیز با ماجرای توقیف، توقف پخش یا سانسورهای ناگهانی دست‌وپنجه نرم کرده‌اند. این تجربه‌های تکراری، باعث شده تا بخشی از افکار عمومی و ناظران رسانه‌ای به این ماجراها با شک و تردید نگاه کنند.
آیا این اتفاقات حاصل نوعی ناهماهنگی و فقدان انسجام بین نهادهای مسئول است یا بخشی از یک استراتژی برای افزایش دیده‌شدن آثار؟ آیا توقیف و رهایی سریع، یک بازی رسانه‌ای هدفمند است یا نشانه‌ای از کشمکش میان پلتفرم‌های خصوصی و نهادهای ناظر؟
در این میانه، جایگاه مخاطب چه می‌شود؟ مخاطبی که هر بار در میان این رفت‌وبرگشت‌ها و جنجال‌های بی‌پایان رسانه‌ای، تنها نظاره‌گر است و باید تصمیم بگیرد که به چه اثر و کدام روایت اعتماد کند.
نظر شما درباره‌ی توقیف پخش این سریال چیست؟ آیا قسمت اول این اثر را تماشا کرده‌اید؟ لطفا نظرات خود را در بخش کامنت با فیگار در میان بگذارید.