در فهرست بهترین بازی های ترسناک لیمینال ، با آثاری روبه‌رو می‌شویم که فضاهای مرزی و ناشناخته را به کابوسی روان‌شناختی تبدیل می‌کنند و تجربه‌ای کاملاً متفاوت از وحشت می‌سازند.
وحشت لیمینال بر احساسی بنا شده که در مرز میان آشنا و ناشناخته شکل می‌گیرد؛ همان حس قدم‌زدن در راهرویی پوشیده از نورهای فلورسنت نیمه‌شب، یا ایستادن تنها در یک زمین بازی خالی. بازی‌های ترسناک مدت‌هاست که قدرت این فضاهای تقریباً آشنا را درک کرده‌اند؛ فضاهایی که در آن یک مرکز خرید متروکه، یک هتل خالی از سکنه یا یک اداره بیپایان می‌تواند به صحنه‌ای برای عمیق‌ترین اضطراب‌های ذهن تبدیل شود.
بهترین بازی های ترسناک لیمینال
در ادامه لیست بهترین بازی های ترسناک لیمینال را مشاهده خواهید کرد. این لیست به انتخاب تیم تحریریه فیگار نوشته شده است.
- آناتومی (Anatomy)
- آنمویاپولیس: فصل 1 (Anemoiapolis: Chapter 1)
- گمشده در ویوو (Lost In Vivo)
- استخرها (POOLS)
- فرار از اتاق‌های پشتی (Escape The Backrooms)
- اتاق‌های پشتی 1998 (The Backrooms 1998)
- خروجی 8 (The Exit 8)
- بدون بازیکن آنلاین (No Players Online)
- مجتمع: فیلم پیدا شده (The Complex: Found Footage)
- ترس‌هایی برای درک: هیچهایک نوروود (Fears To Fathom: Norwood Hitchhike)
بازی‌هایی که در ادامه معرفی می‌شوند، فضاهای لیمینال را در مرکز وحشت خود قرار می‌دهند؛ آستانه‌هایی بی‌روح و گوشه‌هایی نادیده گرفته‌شده را به کابوس‌هایی وجودی تبدیل می‌کنند. این آثار از مهم‌ترین بازی های ترسناک لیمینال به شمار می‌آیند و آثاری هستند که بازیکن را در دره‌ی وهم‌آلود میان دو جهان گرفتار می‌کنند.
آناتومی (Anatomy)
اثر Anatomy ساخته هورشاو، تجربه‌ای کوتاه اما عمیقاً آزاردهنده است که بازیکن را به جست‌وجوی یک خانه‌ی متروکه و کاملاً معمولی در حومه شهر دعوت می‌کند؛ با این تفاوت که در این بازی، خودِ خانه هیولاست.
در هر اتاق نوارهای کاست قرار دارد که آناتومی یک خانه را شرح می‌دهند، گویی بنا یک موجود زنده با اعضا و عملکردهای خاص خود است. هر چه بازیکن به شنیدن این نوارها ادامه می‌دهد، خانه کم‌کم دچار دگرگونی و فضای آن از اتاقی به اتاق دیگر ناآرام‌تر می‌شود.
قدرت اصلی Anatomy در تمرکز آن بر فضاهای بینابینی است؛ مکان‌هایی مثل کمدها، راه‌پله‌ها و آشپزخانه‌ها که همیشه حضور دارند اما هرگز مرکز توجه نیستند. وحشت بازی نه از جامپ‌اسکر یا موجودات اهریمنی، بلکه از تنش روان‌شناختی تدریجی شکل می‌گیرد؛ از همان حس خزنده‌ای که می‌گوید شاید مدت زیادی در این خانه مانده‌اید و بهتر است هرچه زودتر بیرون بروید.
بهترین بازی های روگ لایک که داستان خاصی ندارند
آنمویاپولیس: فصل 1 (Anemoiapolis: Chapter 1)
اولین چیزی که بازیکنان در Anemoiapolis متوجه آن می‌شوند، سکوت سنگین و خفه‌کننده‌ای است که بر فضا حاکم است؛ کیلومترها رخت‌کن خالی، استخرهای عمومی بدون حضور انسان و تنها پژواک قدم‌ها. مسیرها عمداً گیج‌کننده طراحی شده‌اند؛ درست زمانی که بازیکن فکر می‌کند در یک حلقه تکراری گرفتار شده، تغییرات بسیار ظریفی همه تصورش را به هم می‌ریزد و هر تلاش برای نقشه‌برداری از محیط را بی‌نتیجه می‌کند. این بازی عملاً با همان ترس دوران کودکی کار می‌کند.
در طول مسیر لحظات کوتاهی از آرامش دیده می‌شود، اما همین لحظات، غریب بودن فضا را بیشتر برجسته می‌کنند. بازیکن هیچ‌وقت نمی‌تواند این حس را کنار بگذارد که چیزی به‌طور بنیادی در این مکان اشتباه است؛ حسی که برای یک بازی ترسناک لیمینال عالی کاملاً ضروری است.
گمشده در ویوو (Lost In Vivo)
Lost in Vivo در پنهان کردن الهام‌هایش هیچ تلاشی نمی‌کند؛ ردپای مجموعه «سایلنت هیل» در تقریباً تمام فاضلاب‌ها و تونل‌های خدماتی بازی دیده می‌شود. بااین‌حال، اثر مستقل کِیرا (KIRA) صدای منحصربه‌فرد خودش را در گستره بیپایان و خفقان‌آور زیر خیابان‌های شهر پیدا می‌کند.
بازیکنان نقش شخصیتی بی‌نام را برعهده می‌گیرند که پس از آنکه سگ همراه‌اش در یک طوفان ناپدید می‌شود، ناچار به ورود به هزارتویی بیپایان و همیشه‌تغییرپذیر از لوله‌ها، متروها و زیرساخت‌های فرسوده می‌شود. Lost in Vivo به‌شدت بر کلستروفوبیا اتکا دارد ـ و همین باعث شده این عنصر یکی از مؤثرترین جنبه‌های بازی باشد.
محیط‌های کاملاً روزمره ناگهان حس سنگینی و تهدیدِ پنهان پیدا می‌کنند. طراحی صدای بازی نیز فوق‌العاده قدرتمند است؛ ترکیبی از همهمه‌های صنعتی، پژواک‌های دور و لرزهای صوتی که کاری می‌کند دنیای روی زمین به اندازه کابوس‌های زیر آن غیرواقعی به‌نظر برسد. Lost in Vivo مثل یک تب‌زدگی عمیق پیش می‌رود و بازیکنان را با این سؤال تنها می‌گذارد.
استخرها (POOLS)
بازی POOLS برای کسانی که ترس از آب دارند توصیه نمی‌شود. بازیکنان خود را تنها در یک سالن آبی عظیم و هزارتوی پیچیده می‌یابند، بدون هیچ هدف مشخصی. هیچ مأموریت سنتی‌ای وجود ندارد و قطعاً نجاتگر آبی هم نیست. در ابتدا تجربه ممکن است آرامش‌بخش به نظر برسد، اما هرچه بازیکنان جلوتر می‌روند، معماری شروع به سرپیچی می‌کند.
برخی راهروها به هیچ‌جا نمی‌رسند و برخی دیگر به شکلی تحریف‌شده خم می‌شوند که قوانین هندسه را نقض می‌کند. با وجود نبود تهدیدی آشکار، POOLS احساس دائمی تعقیب‌شدن ایجاد می‌کند، گویی چیزی درست بیرون از دید محیطی بازیکن هر حرکت او را زیر نظر دارد.
بهترین بازی های فکری اندروید و آیفون
فرار از اتاق‌های پشتی (Escape The Backrooms)
بازی Escape the Backrooms حول راهروهای فرش‌زرد و نور کم‌جان با وزوزی ثابت جریان دارد. این بازی به روایت داستانی اهمیت نمی‌دهد؛ هدف تنها فرار است، هرچند هر خروجی به لایه‌ای دیگر از تنش منتهی می‌شود. Escape the Backrooms با دیوارهای لکه‌دار و حس یک ساختمان اداری که برای هیچ‌کس و هیچ‌چیز بازآفرینی شده، زیبایی‌شناسی خود را به‌خوبی منتقل می‌کند.
حس تلویحی بازی این است که بازیکنان ممکن است واقعاً تنها نباشند و موجوداتی که آن‌ها را تعقیب می‌کنند، در همان محیط راحت و هم‌خانه هستند. بازی یک آزمون استقامت است، زیرا هر سطح با نسخه‌های جدیدی از اضطراب مکانی بازیکن را می‌آزماید و فولکلور اینترنتی را به یک حمله پانیک آهسته تبدیل می‌کند.
اتاق‌های پشتی 1998 (The Backrooms 1998)
در حالی که Escape the Backrooms فضایی کلینیکی و بی‌احساس دارد، The Backrooms 1998 تجربه‌ای عمیقاً شخصی ارائه می‌دهد. از میان نویز ویدئوی VHS، بازیکنان وارد یک خاطره کودکانه که به طرز وحشتناکی خراب شده می‌شوند.
داستان از طریق تصاویر یافت‌شده و روایت صوتی منتقل می‌شود، اما ترس واقعی در خود محیط نهفته است؛ دیوارهای زرد لکه‌دار از خون و دشمنی که می‌تواند از طریق میکروفون بازیکن عمل کند، وحشت را تشدید می‌کنند.
The Backrooms 1998 به خوبی می‌داند که فضاهای لیمینال اغلب با خاطرات شخصی مرتبط هستند. هیولاها اهمیت کمتری دارند و ترس واقعی از به دام افتادن در بازگشت مداوم به خاطرات ناشی می‌شود، بنابراین تجربه‌ای همزمان ناخوشایند و غم‌انگیز برای بازیکن ایجاد می‌کند.
خروجی 8 (The Exit 8)
در The Exit 8، بازیکنان در یک تونل بیپایان متروی ژاپن گرفتار شده و باید در مسیر رسیدن به خروجی اصلی، ناهنجاریها را شناسایی کنند. در این بازی هیچ هیولا یا ترس ارزان قیمتی وجود ندارد؛ وحشت از احساس خزش‌گونه‌ای است که چیزی درست نیست ناشی می‌شود. ظرافت و جزئیات اهمیت دارند: دیوارهایی که تغییر می‌کنند، پوسترهایی که عوض می‌شوند و چراغ‌هایی که با تأخیر چشمک می‌زنند.
بخش زیادی از اضطراب ناشی از درک آرام این است که ممکن است فرار امکان‌پذیر نباشد، و این نکته‌ای طلایی در طراحی بازی‌های ترسناک است. با ساده کردن همه چیز تا ضروریات اصلی، بازی به بازیکن اجازه می‌دهد که اضطراب و ترس خود را ایجاد کند.
بدون بازیکن آنلاین (No Players Online)
در No Players Online، بازیکنان در یک سرور بازی تیراندازی چندنفره متروکه سرگردان می‌شوند و نقشه‌هایی خالی را تجربه می‌کنند که زمانی برای دوازده بازیکن طراحی شده بود، احاطه شده توسط یادگارهای فراموش‌شده بازی آنلاین مانند سوراخ‌های گلوله، نقاط تصرف و صداهای اکو مانند اعلام‌کننده‌ها.
تنش بازی در خالی بودن ناخوشایند نوستالژی دیجیتال نهفته است. باگ‌ها و اشباح تدریجاً ظاهر می‌شوند و غم یک سرور مرده را به تصویر می‌کشند، هر راهروی پیکسلی را به مزار خاطرات فراموش‌شده سرگرمی تبدیل می‌کنند. تجربه کوتاه است، اما مدت‌ها پس از خروج بازیکنان از سرور باقی می‌ماند.
مجتمع: فیلم پیدا شده (The Complex: Found Footage)
در The Complex: Found Footage، کل تجربه از دید یک شخصیت دوربین به دست روایت می‌شود. «کمپلکس» موردنظر، زیرزمینی عظیم و بتنی شامل ادارات، تونل‌های خدماتی و فضاهای تجاری لیمینال است که با حال و هوای شهری متروکه و سرد بازسازی شده‌اند.
ترس‌ها عمدتاً ظریف و محیطی هستند، گاهی نشانه‌ای از موجودی غیرانسانی در سایه‌ها دیده می‌شود و فشار روانی آن کاملاً محسوس است. تا پایان بازی، بازیکنان احساس می‌کنند که واقعاً یک کاوش کابوس‌وار را زنده تجربه کرده‌اند. برای طرفداران اسطوره‌بازی Backrooms یا سبک ترس آنالوگ، این بازی ترکیب بی‌روحی و وحشت را به‌خوبی به تصویر می‌کشد.
ترس‌هایی برای درک: هیچهایک نوروود (Fears To Fathom: Norwood Hitchhike)
سری The Fears to Fathom به روایت‌های کوتاه و اتمسفریک در ژانر ترسناک می‌پردازد و Norwood Hitchhike بدون شک بهترین بخش آن است. بازیکنان نقش دختری نوجوان را بر عهده می‌گیرند که در سفری طولانی از طریق مناطق روستایی آمریکا حرکت می‌کند، جایی که پمپ‌بنزین‌ها و متل‌ها به فضاهای لیمینال تبدیل می‌شوند.
این بازی مهارت ویژه‌ای در تبدیل زندگی روزمره آمریکایی به آستانه‌های تهدیدآمیز دارد؛ مثل پارکینگ‌ها، فروشگاه‌های خالی و بزرگراه‌های متروکه. تجربه‌ای کند و واقعی است که از ترس‌های واقعی درباره نیات غریبه‌ها بهره می‌برد و ثابت می‌کند که ترس نیاز به هیولا ندارد، وقتی واقعیت خود به‌اندازه کافی باعث پریدن افراد از سایه‌هایشان می‌شود.
بیشتر بخوانید:
- بهترین بازی های کلاسیک
- بهترین بازی های جهان
- بهترین بازی های کپکام (Capcom)
- بهترین بازی های واقعیت مجازی
- بهترین بازی های لگو
سوالات متداول
بهترین بازی های ترسناک لیمینال چه آثاری هستند؟
آناتومی (Anatomy)، آنمویاپولیس: فصل 1 (Anemoiapolis: Chapter 1)، گمشده در ویوو (Lost In Vivo) و استخرها (POOLS) از برترین آثار این ژانر هستند.
بازی The Exit درباره چیست؟
در The Exit 8، بازیکنان در یک تونل بیپایان متروی ژاپن گرفتار شده و باید در مسیر رسیدن به خروجی اصلی، ناهنجاریها را شناسایی کنند.
نظر شما درباره‌ی مطلب بهترین بازی های ترسناک لیمینال چه بود؟ لطفا نظرات خود را در بخش کامنت با فیگار و دیگر کاربران به اشتراک بگذارید.
