نقد فیلم حضور به کارگردانی استیون سودربرگ نشان می‌دهد که این فیلم ماورایی با روایت منحصربه‌فردش توانسته تحسین منتقدان را برانگیزد.
فیلم Presence، اثری در ژانر دلهره‌آور ماورایی، به کارگردانی استیون سودربرگ و نویسندگی دیوید کپ است که در سال ۲۰۲۴ ساخته و منتشر شد. این فیلم با بازی لوسی لیو، کریس سالیوان و کالینا لیانگ در جشنواره فیلم ساندنس به نمایش درآمد و در ۲۴ ژانویه ۲۰۲۵ توسط کمپانی Neon در سینماهای ایالات متحده اکران شد.
نقد فیلم حضور
فیلم حضور با بودجه‌ای ۲ میلیون دلاری تولید شد و توانست ۹.۲ میلیون دلار در گیشه فروش داشته باشد. این فیلم با استقبال مثبت منتقدان مواجه شد و تحسین‌های زیادی را به همراه داشت. حال بیایید به نقد فیلم Presence از دیدگاه منتدقان بپردازیم تا ببینیم این اثر در وب‌سایت‌های مختلف چه نمراتی دریافت کرده است.
نقد و بررسی منتقدان
در وب‌سایت جمع‌آوری نظرات منتقدان راتن تومیتوز 88% از 204 نقد منتشر شده مثبت بوده و امتیاز متوسط فیلم 7.1 از 10 است. اجماع وب‌سایت در بررسی فیلم Presence می‌گویند:
یک اثر مهیج با سرعتی کند که روی حضور تأکید می‌کند. سودربرگ به همان اندازه که در میان ژانرها جابه‌جا می‌شود، با فرم نیز بازی می‌کند.
در متاکریتیک که از میانگین وزنی استفاده می‌کند، فیلم امتیاز 77 از 100 را از 52 منتقد دریافت کرده است که «نقدهای عمومی مثبت» را نشان می‌دهد. مخاطبانی که توسط CinemaScore نظرسنجی شدند، به فیلم امتیاز متوسط «C+» در مقیاس A+ تا F دادند و 58% فیلم را توصیه کردند.
حال بیایید خودمان به تحلیل فیلم Presence بپردازیم تا ببینیم آقای سودربرگ واقعا خوب عمل کرده است یا خیر.
تحلیل روایی و فرم فیلم
فیلم حضور ساخته استیون سودربرگ از جهات زیادی بیشتر شبیه یک آزمایش محسوب می‌شود. داستان فیلم درباره یک خانه تسخیر شده است که به ساده‌ترین شکل ممکن روایت می‌شود.
این فیلم با یک زاویه دید متفاوت، با جو و ناراحتی روانی بازی می‌کند تا ترس‌های آشکار را کنار بگذارد. نتیجه فیلمی است که جذابیت بالایی دارد و به همان اندازه که آزاردهنده است، هدف خاصی را نیز دنبال می‌کند. فیلم حضور قطعاً منحصر‌به‌فرد است؛ اما اینکه این منحصر‌به‌فرد بودن به‌همان اندازه میتواند برای مخاطب عام جذابیت به‌همراه داشته باشد یا خیر، بستگی به تماشاگر دارد.
این فیلم که به‌طور کلی در قالب یک داستان خانه تسخیر شده روایت می‌شود، با استفاده از روایتی غیرمتعارف، تماشاگران را در موقعیتی قرار می‌دهد که معمولاً در فیلم‌های ترسناک کمتر دیده می‌شود: مشاهده از دیدگاه روح.
این انتخاب به ظاهر جسورانه، باعث می‌شود که فیلم در‌حالی‌که به مسائل احساسی و روانی خانواده پرداخته است، از استانداردهای معمول ژانر فاصله بگیرد و تجربه‌ای متفاوت و حتی مرموز برای تماشاگران به ارمغان آورد.
فیلم حضور داستان خانواده پین را روایت می‌کند که به خانه‌ای جدید در حومه شهر نقل مکان می‌کنند. اعضای این خانواده شامل ربکا (لوسی لیو)، شوهرش کریس (کریس سالیوان) و دو فرزندشان، تایلر (ادی مادای) و کلوی (کالینا لیانگ) می‌شوند.
خیلی زود متوجه می‌شویم که این خانواده تنها نیستند و چیزی در خانه حضور دارد؛ اما بر خلاف فیلم‌های سنتی خانه تسخیر شده، سودربرگ روایت را از دیدگاه روح قرار می‌دهد، به‌طوری‌که تماشاگران به جای همراهی با خانواده، شاهد زندگی آن‌ها از منظر یک ناظر بی‌صدا و نامرئی هستند.
این انتخاب نه تنها احساس تنش و بی‌اطلاعی را در مخاطب ایجاد می‌کند، بلکه حس بی‌قدرتی، جایی که تماشاگر احساس می‌کند در موقعیتی مشابه به روح قرار گرفته است را نیز به نمایش می‌گذارد.
اگرچه این رویکرد روایتی به‌طور شگفت‌انگیزی صمیمیت خاصی میان تماشاگر و شخصیت‌ها ایجاد می‌کند، اما از سوی دیگر باعث می‌شود که ارتباط عاطفی با شخصیت‌ها دشوارتر شود.
تماشاگر به نوعی از احساسات و دغدغه‌های درونی اعضای خانواده جدا می‌افتد، چرا که فیلم به‌طور عمدی این فاصله احساسی را حفظ می‌کند. حضور با وجود نمایش مشکلات و درگیری‌های خانواده، از القای حس همذات‌پنداری با آن‌ها اجتناب می‌کند. این جدایی به نوعی موفقیت‌آمیز است؛ اما در عین حال میتواند برای برخی تماشاگران به عنوان مانعی برای درگیر شدن با داستان و شخصیت‌ها عمل کند.
نقد فیلم حضور
در میان بازیگران، لوسی لیو در نقش ربکا، مادری که در تلاش برای حفظ خانواده‌اش در میانه بحران‌های داخلی است، یک اجرای ملایم اما قوی ارائه می‌دهد. این بازیگر با حرکات کوچک و دقیق، بسیاری از احساسات درونی شخصیتش را به تماشاگر منتقل می‌کند.
کریس سالیوان در نقش شوهر، مردی که به تدریج زیر فشار مسائل خانوادگی فرو می‌ریزد، عملکردی برجسته دارد و بازی او با حس از هم‌گسیختگی و فاصله عاطفی میان او و خانواده‌اش همراه است؛ اما شخصیت کلویی (کالینا لیانگ) به‌عنوان هسته احساسی فیلم برجسته‌تر از همه می‌شود.
او با سوگ از دست دادن دوست نزدیکش، بیشتر از بقیه خانواده به حضور تسخیرکننده حساس است. بازی فوق‌العاده لیانگ در این نقش به‌خوبی تضاد میان آسیب‌پذیری و قدرت درونی یک نوجوان را به تصویر می‌کشد که تلاش می‌کند در خانواده‌ای که قادر به درک درد و رنج او نیست، راه خود را بیابد.
فیلم حضور از نظر تماتیک به بررسی موضوعاتی همچون سوگواری، بی‌ارتباطی و سنگینی گذشته می‌پردازد. در این فیلم روح بیشتر به‌عنوان استعاره‌ای از تراما و احساسات حل‌نشده عمل می‌کند تا یک ضدقهرمان ترسناک سنتی.
این روح نمادی از اتفاقات ناتمام، گفته نشده و احساساتی است که به فراموشی سپرده شده‌اند. سودربرگ و نویسنده فیلمنامه دیوید کوپ، با این انتخاب‌های تماتیک قصد دارند یک عمق معنایی در داستان ایجاد کنند؛ اما گاهی اوقات اجرای آن‌ها در بستر فیلم با مشکل مواجه می‌شود.
برخی از جزئیات داستان و پس‌زمینه شخصیت‌ها به‌طور سطحی و بدون پرداخت کافی باقی می‌ماند که میتواند احساس ناتمامی را در تماشاگران ایجاد کند.
از نظر بصری نیز فیلم حضور یک تجربه جالب و حتی آزاردهنده است. سودربرگ که به‌عنوان تصویربردار و تدوین‌گر فیلم نیز فعالیت دارد، فضای مینیمالیستی و پرتنشی ایجاد می‌کند تا مخاطب در لحظات طولانی در یک فضا حبس بماند.
استفاده از دوربین ثابت و نزدیک به شخصیت‌ها، فضای آزاردهنده‌ای دارد که هر لحظه از فیلم را با تنش پر می‌کند. استفاده از دیدگاه روح بدون اغراق‌های بصری، حس نگران‌کننده‌ای به تماشاگر می‌دهد که هرچه بیشتر ادامه می‌یابد، بیشتر احساس بی‌قراری و اضطراب را القا می‌کند.
طراحی صدا در فیلم به همان اندازه مؤثر است. برخلاف استفاده رایج از ترس‌های ناگهانی و شوک‌های بصری در فیلم‌های ترسناک ، حضور ترس خود را از طریق جزئیات کوچک و درک شده می‌سازد.
نجواهای غیرقابل شنیدن، صدای پاهایی که در سکوت می‌شکنند و کاتهای ناگهانی به سمت سکوت، همگی کمک می‌کنند تا حس بی‌اعتمادی و تهدید در محیط گسترش یابد. این رویکرد گرچه برای بعضی ممکن است ناخوشایند باشد، اما فیلم را از کلیشه‌های ترسناک سنتی جدا می‌کند و یک تجربه سینمایی متفاوت را ارائه می‌دهد.
جمع‌بندی و امتیازدهی
فیلم حضور یک تجربه جسورانه و نوآورانه است که قصد دارد ترس و استرس را به شیوه‌ای غیرمتعارف به نمایش بگذارد. با وجود برخی نقاط قوت در انتخاب‌های روایی و بازی‌های فوق‌العاده، این فیلم در نهایت به دلیل فاصله احساسی از شخصیت‌ها و گاهی اوقات ابهام در روایت، نتوانسته به‌طور کامل ارتباط عاطفی لازم را برقرار کند.
پایان فیلم نیز به‌طور عمدی مبهم است و این امر باعث می‌شود که برخی تماشاگران از آن رضایت نداشته باشند؛ اما برای کسانی که آماده مواجهه با یک رویکرد متفاوت و احساسی به سینما هستند، حضور یک فیلم است که ارزش بحث و بررسی دارد.
این اثر ممکن است برای برخی به یک تجربه ترسناک ماندگار تبدیل شود، در‌حالی‌که دیگران آن را به عنوان یک کنجکاوی سینمایی فراموش خواهند کرد.
وب‌سایت فیگار به این فیلم نمره 6 از 10 را می‌دهد.
نظر شما درباره‌ی مطلب نقد فیلم حضور چه بود؟ لطفا نظرات خود را در بخش کامنت با فیگار و دیگر کاربران به اشتراک بگذارید.