نقد قسمت اول سریال وحشی نشان می‌دهد هومن سیدی با فضایی معمایی و بازی‌هایی تماشایی، شروعی پرقدرت را برای این سریال رقم زده است.
سریال وحشی به کارگردانی هومن سیدی، اثری در ژانر معمایی و اجتماعی است که با داستانی پرکشش و هیجان‌انگیز، توجه مخاطبان را به خود جلب کرده است. این سریال در ۸ قسمت ساخته شده و به صورت هفتگی از دوشنبه ۲۵ فروردین ۱۴۰۴ به صورت اختصاصی از فیلم‌نت منتشر می‌شود.
نقد قسمت اول سریال وحشی
وحشی داستانی پر رمز و راز را روایت می‌کند که در آن شخصیت‌های اصلی با چالش‌های پیچیده‌ای روبه‌رو می‌شوند. در خلاصه داستان رسمی آن آمده است: «این دست اراذل اوباشه یا کارگره؟!» که نشان‌دهنده فضای پر رمز و راز سریال است.
حضور چهره‌های مطرح سینما و تلویزیون در این سریال، از دیگر نقاط قوت آن به شمار می‌رود. از جمله بازیگران اصلی این مجموعه می‌توان به جواد عزتی، نگار جواهریان، احسان امانی، علیرضا ثانی‌فر، مهدی صباغی و محمد صابری اشاره کرد. جواد عزتی و نگار جواهریان پیش‌تر در آثار دیگری با هومن سیدی همکاری داشته‌اند و در وحشی نیز نقش‌های محوری را ایفا می‌کنند.
وحشی با بهره‌گیری از داستانی معمایی و اجتماعی، بازیگران توانمند و تیم فنی حرفه‌ای، توانسته است اثری جذاب و دیدنی را به مخاطبان ارائه دهد. این سریال با پرداختن به موضوعات اجتماعی و انسانی، مخاطب را به تفکر واداشته و تجربه‌ای متفاوت از تماشای یک سریال ایرانی را فراهم می‌آورد.
قسمت اول سریال وحشی به کارگردانی هومن سیدی، با سبک بصری آشنای او آغاز می‌شود؛ قاب‌های لانگ شات و ترکیب‌بندی‌های حساب‌شده‌ای که امضای این فیلمساز در آثار پیشین‌اش بوده‌اند، بار دیگر در این اثر دیده می‌شوند.
از همان دقایق ابتدایی، مشخص است که سیدی به فرم و تصویر اهمیت ویژه‌ای داده و تلاش کرده فضایی سرد، کم‌کلام و معلق خلق کند که مخاطب را آرام آرام وارد دنیای شخصیت‌ها کند.
در بُعد بازیگری، قسمت اول ضعف چشم‌گیری ندارد. بازیگران، از نقش‌های اصلی گرفته تا کاراکترهای فرعی، با تسلط و کنترل‌شده ظاهر شده‌اند و شخصیت‌ها را آن‌طور که باید، معرفی می‌کنند. ریتم درونی بازی‌ها با فضای سرد و کند اپیزود هماهنگ است و تلاشی برای اغراق یا بیش‌فعالی دیده نمی‌شود؛ نکته‌ای که با لحن کلی اثر هم‌راستا است.
با این حال، یکی از ضعف‌های مهم این قسمت در ساختار روایی آن نهفته است. وحشی ظاهراً بر اساس داستانی بیوگرافی ساخته شده و همین نکته باعث شده تا در قسمت اول، بیشتر شاهد زمینه‌سازی‌ها و معرفی شخصیت‌ها باشیم. این مسئله برای مخاطب علاقه‌مند به درام‌های روان‌کاوانه یا آثار کارگردان، شاید جذاب باشد، اما برای بیننده‌ی عادی، احتمالاً روند کند و رخدادهای کم‌رمق اپیزود اول خسته‌کننده خواهد بود.
بزرگ‌ترین ایرادی که می‌توان به قسمت اول وارد کرد، عدم وجود گره یا تعلیق جدی برای پیگیری ادامه داستان است. وقتی قسمت اول به پایان می‌رسد، چیزی در ذهن مخاطب باقی نمی‌ماند که او را برای دیدن قسمت دوم مشتاق کند. نه راز بزرگی فاش می‌شود، نه تعلیقی ایجاد می‌شود و نه حتی شخصیت‌ها با چالشی اساسی روبه‌رو می‌شوند که بتوان به آن دل بست.
در مجموع، قسمت اول وحشی بیش از آن‌که روایی یا قصه‌گو باشد، تصویری و معرفی‌محور است. برای مخاطبی که از سبک خاص سیدی لذت می‌برد، این ویژگی شاید جذابیت داشته باشد، اما برای بیننده‌ای که به دنبال هیجان یا درامی پرحادثه است، قسمت اول احتمالاً چندان قانع‌کننده نخواهد بود.
انتظار می‌رود در قسمت‌های بعدی، با ورود گره‌های داستانی و چالش‌های پررنگ‌تر برای شخصیت‌ها، روایت جانی تازه بگیرد و جذابیت بیشتری خلق شود.