نقد فیلم هنوز اینجا هستم تحسین‌های جهانی را برای بازی فرناندا تورس و عمق درام آن که با واقعیت‌های سیاسی و انسانی پیوند خورده، جلب کرده است.
فیلم I’m Still Here یک اثر درام، بیوگرافی و سیاسی است که در سال 2024 توسط والتر سالس کارگردانی شد. این فیلم از فیلمنامه‌ای به قلم موریلو هاوزر و هایتور لورگا اقتباس شده و بر اساس یادداشت‌های مارسلوی روبنز پائوا در کتاب خاطراتش با همین نام در سال 2015 ساخته شده است.
فیلم با بازی فرناندا تورس و فرناندا مونتنگرو در نقش یونیس پائوا، مادر و فعال حقوق بشر که با ناپدید شدن اجباری همسرش، سیاستمدار مخالف رژیم روبنز پائوا (با بازی سلطان ملو)، در دوران دیکتاتوری نظامی برزیل دست و پنجه نرم می‌کند، روایت می‌شود.
نقد فیلم هنوز اینجا هستم
فیلم I’m Still Here در شهریور ماه سال 2024 در جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز با استقبال شدید منتقدان مواجه شد. در جوایز اسکار 97، این فیلم در بخش‌های بهترین بازیگر زن (تورس)، بهترین فیلم و بهترین فیلم بین‌المللی نامزد و برنده بهترین فیلم بین‌المللی شد که این اتفاق اولین رکورد یک فیلم برزیلی به حساب می‌آمد.
حال بیایید به نقد فیلم I’m Still Here از نگاه منتقدان بپردازیم و ببینیم که این اثر در وب‌سایت‌های رسمی چه نمره‌ای کسب کرده است.
نقد و بررسی منتقدان
فیلم I’m Still Here پس از اکران با استقبال گسترده‌ای از سوی تماشاگران، منتقدان سینمایی و رسانه‌های برزیلی و بین‌المللی مواجه شد. بیشترین ستایش‌ها به‌طور ویژه معطوف به بازی برجسته فرناندا تورس بود.
در وب‌سایت جمع‌آوری نقد راتن تومیتوز، 97% از 166 نقد منتشر شده، مثبت بودند و میانگین امتیاز فیلم 8.3 از 10 برای این فیلم به دست آمد. اجماع وب‌سایت نیز در بررسی فیلم I’m Still Here اعلام کردند:
فیلم I’m Still Here که با اجرای بی‌نظیر فرناندا تورس پیش می‌رود، با دقت و احساسات عمیق، آشفتگی‌های یک ملت را از دریچه جستجوی یک خانواده برای یافتن پاسخ‌ها به تصویر می‌کشد.
در متاکریتیک که از میانگین وزنی برای ارزیابی استفاده می‌کند، امتیاز فیلم 85 از 100 به‌دست آمده است، که نشانگر “ستایش جهانی” است.
جسیکا کیانگ از Variety فیلم را ستود و در تحلیل فیلم I’m Still Here گفت:
ساختار کلاسیک فیلم با همدلی رادیکال همراه است.
تحلیل روایی فیلم
فیلم هنوز اینجا هستم که امسال در سه بخش از جمله بهترین فیلم در جوایز اسکار نامزد شده بود، نگاهی به یکی از تاریک‌ترین دوره‌های تاریخ برزیل می‌اندازد؛ اما در عین حال، تلخی آن به شکلی ناخوشایند برای دنیای امروز نیز آشنا به نظر می‌رسد.
فرناندا تورس، نامزد جایزه بهترین بازیگر نقش اول زن، با ایفای نقشی قدرتمند و عاطفی، تصویری از زنی را ارائه می‌دهد که پس از آنکه همسرش در سال ۱۹۷۱ توسط نیروهای حکومت نظامی برزیل ناپدید شد، سال‌ها در بلاتکلیفی می‌زیستد. این فیلم در برزیل، جایی که خاطرات آن دوران همچنان زنده‌اند، به موفقیتی چشمگیر در گیشه دست یافته و یادآور شکنندگی زندگی عادی در برابر خشونت و سرکوب سیاسی است.
نیمه نخست فیلم به آرامی زندگی روزمره این خانواده را به تصویر می‌کشد، در‌حالی‌که حس ناامنی به تدریج در پس‌زمینه شکل می‌گیرد. یونیس (با بازی درخشان تورس) همراه با همسرش روبنس پایوا (سلتون ملو)، مهندس و نماینده سابق کنگره و پنج فرزندشان در خانه‌ای زیبا در ریودوژانیرو زندگی می‌کنند.
آن‌ها در کنار هم به ساحل می‌روند، بستنی می‌خورند، بازی و برای نقل مکان به خانه‌ای جدید برنامه‌ریزی می‌کنند. والتر سالس، کارگردان فیلم، گرمای روابط خانوادگی را هم‌زمان با تصویری واقع‌گرایانه از زندگی زیر سایه یک حکومت اقتدارگرا به نمایش می‌گذارد.
با وجود ظاهر آرام زندگی، نشانه‌های سرکوب همه جا حضور دارند—از عبور گاه‌وبیگاه کامیون‌های نظامی گرفته تا اخبار تلویزیونی درباره ربوده شدن دیپلمات‌های خارجی توسط گروه‌های شورشی.
یکی از لحظات دلهره‌آور فیلم، زمانی است که دختر بزرگ خانواده، ورا (والنتینا هرشزاگه)، به همراه دوستانش در راه بازگشت از سینما در یک ایست بازرسی متوقف می‌شود؛ تنها شانس نجات آن‌ها، تأییدیه یکی از همراهان است که پدرش وکیل شناخته‌شده‌ای است.
روبنس، علی‌رغم هشدارها، خطری برای خود احساس نمی‌کند و پیشنهاد دوستانش برای مهاجرت به انگلستان را رد می‌کند؛ اما یونیس او را قانع می‌کند که حداقل ورا را برای تحصیل به خارج از کشور بفرستند.
مدت کوتاهی بعد، مردانی مسلح و ناشناس وارد خانه پایوا می‌شوند و روبنس را با خود می‌برند و این آخرین باری است که خانواده‌اش او را می‌بینند. کمی بعد، آن‌ها یونیس و دختر دیگرش، الیانا (لوئیزا کوسوفسکی) را نیز بازداشت کرده و یونیس را به مدت ۱۲ روز تحت بازجویی قرار می‌دهند، پیش از آنکه آزادش کنند.
از اینجا، دوره‌ای طولانی از عدم اطمینان و جست‌وجو برای خانواده آغاز می‌شود. یونیس، در حالی که تلاش می‌کند حقیقت را درباره همسرش بیابد، باید فرزندانش را نیز بزرگ کند و کوچک‌ترین آن‌ها را از واقعیت تلخ ماجرا دور نگه دارد.
در بخش‌های پایانی فیلم، داستان به سال‌های ۱۹۹۶ و سپس ۲۰۱۴ پرش می‌کند تا نشان دهد که سرگذشت این خانواده چگونه ادامه یافته است. در حالی که این بخش‌ها می‌توانستند تنها در عنوان‌بندی پایانی ذکر شوند، حضور آن‌ها تأکیدی است بر این واقعیت که چنین فجایعی پایانی قطعی ندارند. در هر صورت این قسمت‌ها از لحاظ دراماتیک نسبت به باقی فیلم تأثیرگذاری کمتری دارند و شخصیت‌های نسخه بزرگسال فرزندان پایوا چندان پررنگ نمی‌شوند.
نقد فیلم هنوز اینجا هستم
در هنوز اینجا هستم، والتر سالس فراتر از روایت صرفاً زندگی‌نامه‌ای حرکت می‌کند. او بیش از آنکه به واقعیت‌های تاریخی بپردازد، به اضطراب و رنجی که از ندانستن ناشی می‌شود علاقه دارد.
اجرای دقیق و پیچیده فرناندو تورس که یادآور اندوه پنهان کارلو باتیستی است، این حس کنجکاوی و اضطراب را عمیق‌تر می‌کند. تورس در برابر دوربین و در کنار هم‌بازی‌هایش حضوری پرقدرت دارد. او در تلاش است تا در دوران آشفتگی، نوعی از عادی بودن را برای خانواده‌اش حفظ کند؛ اما حتی زمانی که سعی می‌کند برای فرزندانش مادری قوی باشد، غمی که در درونش جریان دارد از نگاه و حرکاتش پنهان نمی‌ماند.
سالس با شناخت عمیقی که از خانواده پایوا دارد، ترک‌ها و شکاف‌های این خانواده را با دقت به تصویر می‌کشد. سالس که در دوران کودکی خود به دلیل جایگاه خانوادگی‌اش در مناطق مختلف زندگی کرده، بی‌تردید در این داستان ردپای زندگی خود را نیز می‌بیند.
هنوز اینجا هستم فراتر از یک روایت تاریخی، تأملی بر مقاومت و ایستادگی در برابر سرکوب است. این فیلم که در دورانی ساخته شده که موج راست افراطی دوباره در برزیل به قدرت رسیده، مخاطب را با پرسشی تلخ و ماندگار روبه‌رو می‌کند: آیا تاریخ در حال تکرار شدن است؟ سالس در اثری که به شکلی آرام و عمیق در قلب تماشاگر حک می‌شود، پاسخی تلخ اما ضروری به این سؤال می‌دهد.
جمع‌بندی و امتیازدهی
فیلم هنوز اینجا هستم به کارگردانی والتر سالس، روایتی تکان‌دهنده از درد و رنج یک خانواده در دوران دیکتاتوری نظامی برزیل است. سالس با نگاهی فراتر از مستندنگاری تاریخی، به عمق روانی شخصیت‌ها نفوذ می‌کند و اضطراب ناشی از ندانستن و انتظار را به تصویر می‌کشد. فرناندو تورس در نقش یونیس پایوا، زنی که پس از ربوده شدن همسرش با سرکوب و بی‌عدالتی دست‌وپنجه نرم می‌کند، اجرایی تأثیرگذار و پرقدرت ارائه می‌دهد.
فیلم با استفاده از تصویربرداری زیبای آدریان تیخیدو و تلفیق صحنه‌های خانوادگی گرم با تنش‌های سیاسی، فضای خفقان‌آور آن دوران را بازسازی می‌کند. هرچند روایت در بخش پایانی کمی از شدت خود می‌کاهد، اما پیام فیلم، که درباره پایداری و مقاومت در برابر ظلم است، همچنان پرقدرت باقی می‌ماند.
نظر شما درباره‌ی مطلب نقد فیلم هنوز اینجا هستم چه بود؟ لطفا نظرات خود را در بخش کامنت با فیگار و دیگر کاربران به اشتراک بگذارید.