نقد و بررسی فیلم Inside 2023 به عنوان یک فیلم روانشناختی قطعا لازم و واجب است. با ما و تحلیل فیلم جدید ویلیام دفو همراه بمانید.
دفو در این فیلم نقش یک دزد آثار هنری را بازی کرده که در ادامه بیشتر درباره این نقش صحبت خواهیم کرد. اما یکی از نکات مهمی که درباره کارگردان این فیلم یعنی Vasilis Katsoupis وجود دارد این است که اهالی سینما اغلب او را به عنوان یک مستندساز موفق می‌شناسند و این اولین تجربه ساخت یک فیلم غیر مستند برای اوست.
نقد و بررسی فیلم Inside 2023
ویلم دفو یکی از معدود بازیگرانی است که می‌تواند به تنهایی پرده‌ی سینما را به آتش بکشد. این نکته دقیقاً همان چیزی است که او در Inside به نمایش می‌گذارد. یک فیلم تک پرسوناژ که به او اجازه می‌دهد اجرایی حیرت‌انگیز را ارائه دهد.
شاید بعد از فیلم لایت‌هاوس این فیلم یکی از جدی‌ترین و مهم‌ترین فیلم‌هایی باشد که بازی کرده و از دیدن بازی او می‌توان به وجد آمد؛ البته نباید فیلم ضد مسیح او را فراموش کرد که جزء یکی از بهترین فیلم‌های ممنوعه تاریخ سینمای جهان به حساب می‌آید.
تماشای یک فیلم با یک شخصیت می‌تواند دلهره‌آور به نظر برسد، مخصوصا اینکه سکانس‌های کلاستروفوبیک (تنگناهراسی) هم در آن فیلم حضور جدی داشته باشند. چگونه می‌توانید تنش و تعلیق ایجاد کنید، وقتی که شخصیت اصلی داستان با کسی ارتباط برقرار نمی‌کند؟ دفو با قرار دادن ما در لحظه‌ی اکنونِ شخصیتش در فضای ساخته شده در فیلم، این کار را انجام می‌دهد، چون او می‌تواند به خوبی نوعی شکنجه شدن را تحمل کند که به تدریج عذاب آور می‌شود.
جورج کارناواس و واسیلیس کاتسوپیس درباره این فیلم و همکاری مشترکی که با ویلیام دفو داشته، بیانیه زیر را منتشر کرده است:
ساختن این فیلم به همان شکل که دوست داشتیم برای ما مانند یک رویا بود. ما در ساخت این فیلم از امتیاز حضور دفو و همه این فیلم‌سازان بزرگ که از ما حمایت کردند، بهره بردیم و این موارد امتیازهای بزرگی برای ما بودند. شرکت فوکس هم انتخاب درستی برای ساخت این فیلم بوده و ما انقدر هیجان داریم که نمی‌توانیم برای به اشتراک گذاشتن این فیلم با جهان، صبر کنیم.
ساختار روایی
دفو در این فیلم یک دزد هنری به حساب می‌آید. او وارد یک آپارتمان بزرگ، مدرن، بی‌روح و پر از نقاشی‌های گران‌قیمت در نیویورک می‌شود. وی بواسطه‌ی یک دستگاه که صدای انسانی دارد برای به نتیجه رساندن دزدی از آن آپارتمان مدرن راهنمایی می‌شود.
قرار است سیستم دزدگیر به راحتی غیرفعال شود. اما همه چیز در گیر و بند تکنولوژی قرار می‌گیرد، چراغ‌ها چشمک می‌زنند، صدایی منزجرکننده فضایی سرسام‌آور را شکل می‌دهد و با تکرار خود ابتدا به ساکن بیننده را شکنجه و بعد از مدتی شخصیتِ اصلیِ فیلم را در کنارِ عادتِ بیننده به صدایی که شخصیتِ اصلیِ فیلم را درگیر کرده، اذیت می‌کند.
دفو بعد از اینکه متوجه می‌شود داخل آن آپارتمان به ظاهر پر از آرامش به دام افتاده است، آدرنالین را به صورت بیننده می‌پاشد. گویا همه چیز در آن آپارتمان از همان اول خفقان را تحمل می‌کردند، اما اینبار دفو به اشیاء آن آپارتمان اضافه می‌شود و حس حبسِ ممتد را قرار است تاب بیاورد.
بررسی روانشناختی فیلم درون
دفو ما را از طیف احساساتی که شخصیت فیلم تجربه می‌کند عبور می‌دهد. در ابتدا، همه چیز خوشمزه و پر از احساس راحتی به نظر می‌رسد. همه چیز مجلل دیده می‌شود. او می‌نشیند و از وجود آنها لذت می‌برد. با گذر زمان محیط اطرافش، همچون چیزی تیز حمله به روان او می‌کند و به وحشت و سپس ترس وجودی تبدیل و روند عقلانی او دچار مشکل می‌شود.
دفو این فضا را به طور محسوس منتقل می‌کند و به ما اجازه می‌دهد تا عذاب را به شیوه‌ای نامتعارف و ناخودآگاه لمس کنیم. و همین شیوه از انتقال حال و هوا توسط شخصیت اصلی فیلم باعث تعلیق و پرسش‌گری در فیلم می‌شود. کارگردان از دوربین و کادربندی نهایت استفاده را می‌کند تا فضا را شوم کند، و ستاره او به خوبی وحشت این موقعیت شاخته شده را به بیننده می‌فروشد.
فیلم درون فقط یک روایت برای حفظ بقا نیست. از نظر موضوعی در مورد هنر است. شخصیت اصلی فیلم با استفاده از اشیایی که در خانه پیدا می‌کند، سازه‌ای را می‌سازد که می‌تواند از آن بالا برود تا به نورگیر در سقف برسد.
سازه‌ی او شبیه یک مجسمه هنری مدرن است که از ناامیدی الهام گرفته شده. و با تغییر، دستکاری و خراب کردن آپارتمان در تلاش برای فرار، او به یک اثر هنری پست‌مدرن در لابلای فضاسازی مدرنی که وجود دارد دست پیدا می‌کند. در واقع ما با پرتره‌ای از مردی که با انزوا و حبس طولانی‌مدت مبارزه می‌کند، مواجه می‌شویم.
نقد فلسفی فیلم Inside
“هنر از مفهوم پتانسیل بالقوه ناشی می‌شود” – کمتر کسی وجود دارد که با این تعریف مخالفت کند. هنر در دنیای امروز، با زیبایی‌شناسی برابری می‌کند و بسیاری از مردم فقط تعریف محدودی از این اصطلاح در ذهن دارند. هنر شامل تمام افعال رایج و فرآیندهای خلاقانه مرتبط با موسیقی، تئاتر، رقص، فیلم، ادبیات، نقاشی، مجسمه سازی، معماری و تحولات فیزیکال مشابه است.
عنوان گویای همه چیز است، زیرا با فیلم INSIDE ما در واقع در چندین تبدیل معنا به درون می‌رویم. از یک سو اساس طرح داستان را در قالب حبس شدن ویلم دفو در یک پنت هاوس توصیف می‌کند، اما از سوی دیگر سفری به درون قهرمان داستان داریم و پرسش‌های اساسی را آغاز می‌کنیم.
در قلب همه چیز، ویلم دفوی باورنکردنی یک بار دیگر در یک اجرای انفرادی می‌درخشد. به نظر می‌رسد الگوی خاصی در انتخاب فیلم‌های او وجود دارد، زیرا او پیش از این مونودرام‌های سینمایی را با فانوس دریایی، رودخانه و ون گوگ ارائه کرده است که در آنها تمرکز کامل بر بازیگری خارق‌العاده‌اش دارد و تعامل کمال‌گرایانه‌اش را به تصویر می‌کشد.
در INSIDE او اکنون مجبور است با یک درام بقاء محور مدرن روبرو شود. دفو که در این فیلم به یک موجود جنبنده‌ی خزنده تبدیل شده و برای یک قطره کوچک آب تقلا می‌کند، اشاره‌ای فوق العاده به ظاهر او در فانوس دریایی است، جایی که او در گل و لای زیر باران شدید دراز کشیده و برای بقای خود التماس می‌کند. بازی چند وجهی او تضمین می‌کند که فیلم هرگز خسته کننده نمی‌شود. او سارق نیست، او خودش را به عنوان یک فضای دراماتیک یکسان در طول ساختار روایی فیلم تکرار می‌کند.
هنر به طور کلی عنصر مهمی در این اثر است. آثار به طرز ماهرانه‌ای کیوریتور شده و متناسب با فضا و داستان طراحی شده‌اند. آنها به محتوا، فضای بیشتری برای تفسیر می‌دهند. INSIDE به اهمیت هنر می‌پردازد و روی این سؤال تمرکز دارد که آیا احتمال، مهم‌ترین دارایی بشر است یا خیر.
مسئله‌ی زندگی یکی از پیچیده‌ترین موضوعات در روایت این فیلم است. در حالی که فکر حبس شدن در یک آپارتمان مجلل در ابتدا تکراری به نظر می‌رسد، اما با کمی تامل می‌بینید که ساختار دراماتیک این فیلم مبارزه برای ارضای نیازهای اولیه انسان است.
مخاطب تمام حس زمان را از دست می‌دهد و فقط می‌تواند آن را از روند آشفتگی ذهنی و آتروفی (اضمحلال کامل یا جزئی بخشی از بدن است. دلایل آتروفی شامل این موارد است: جهش‌ها، تغذیه ضعیف، گردش ضعیف، فقدان پشتیبانی هورمونی، فقدان تأمین عصبی به اعضای هدف، آپوپتوز تعداد زیادی از سلول‌ها، تمرین ورزشی بد یا تمرین نکردن، یا بیماری های ذاتی خود بافت‌ها) قهرمان داستان بفهمد.
در حالی که نگاهی تحقیرآمیز به بورژوازی جامعه با زیر سوال بردن پوچ بودن ثروت بیش از حد و بی معنی در همه جا حس می‌شود، محافظه‌کاری در روند شکل‌گیری درام داستان در مورد خطرات هوش مصنوعی در عصر ChatGPT و Lamda به نظر می‌رسد مانند یک مشت محکم به صورت خود کارگردان است.
دانلود فیلم درون 2023 از تلگرام
نتیجه‌گیری فلسفی
در فیلم، ترس از کشف به اشتیاق برای کمک تبدیل می‌شود. و پنت هاوس بی عیب و نقص آکوستیک شده در طی ساعت ها، روزها، هفته‌ها، ماه‌ها به یک محیط جنگ‌زده تبدیل و دزد ما از نظر جسمی و روحی در خودش می‌رمبد (فرو می‌ریزد).
واسیلیس کاتسوپیس اجازه می‌دهد که فیلم در یک زمان نئولیبرالی (در فضای نئولیبرالی یک طبقهٔ اجتماعی با بحران‌های حاد اجتماعی اقتصادی از قبیل عدم امنیت و از خود بیگانگی روبرو می‌شود.) جریان پیدا کند که در آن معجزه اتفاق نمی‌افتد، بلکه منطق و قدرت پول حاکم است. زیرا زمان بر علیه گانگستری خرده پا مانند نمو (شخصیت اصلی فیلم) عمل می‌کند و برای افراد بسیار ثروتمند مانند صاحب پنت هاوس یک معیار نسبی است.
او آثار هنری گران‌بهایی در خانه خود دارد، برای محافظت از آن هر کاری انجام داده است و لازم نیست مرتباً مراقب باشد. دیوارهای آن خانه مدرن از بتن و پنجره‌ها از شیشه نشکن با ضخامت یک دسی متر ساخته شده است. این آپارتمان با تمام شکوه و زرق و برق خاص و تزئینات مدرن خود، به قلعه‌ای مسحور تبدیل می‌شود. محلی که نمو (که نامش از نظر ریشه‌شناسی به معنای «هیچ‌کس» است) در آن گیر کرده، به کابوس بیداری تبدیل می‌شود.
در زمانه‌ای که نقاشی‌های ون گوگ از مرز 100 میلیون دلار فراتر رفته است، به طور فزاینده‌ای آشکار می‌شود که هنر برای ثروتمندان یک تجمل است و به عنوان نماد وضعیت و سرمایه‌داری عمل می‌کند. نماد وضعیت ناامیدکننده قهرمان داستان، یک کبوتر زخمی است که روی تراس آپارتمانی که نمو نمی‌تواند به آن ورود کند به قتل می‌رسد.
اما این ضد و نقیض‌ها حقیقت دارند:
- برای بشر فرقی در روح و جسمش نیست.
- چه انرژی از زندگی باشد، چه از جسمش.
- انرژی… لذتی جاودانه است.
بیشتر بخوانید:
برای من آن خانه نمادی از تک فرصت زندگی انسان بر روی زمین است. با وجود تمامی امکانات و لذت‌های زودگذر، در نهایت برای انسان قفسی است که برای رهایی از آن چشم به آسمان دارد. خفقان پوچ زندگی چه مجلل و چه فقیرانه، نابودی انسان و قفس را در پی خواهد داشت.
پیام فیلم برای من اینه که نیازهای اولیه آب غذا هوا آزادی به علت فراوانی چنان بی ارزش میشه که حرص و طمع باعث میشه نادیده گرفته بشه و.آیا وقتی زندانی هستی اون آثار هنری ارزشی داره پنت هاوس یا همون ثروت و تکنولوژی خودش میشه قاتل جسم و روح