اولین رقص یک زن در سینما بعد از انقلاب در فیلمِ خوبِ جاده خاکی اتفاق افتاد. این بازیگرِ تکنیکالِ سینمای ایران در این سکانس رقص جذابی را اجرا می‌کند.
فیلم جاده خاکی اولین ساخته‌ی پناه پناهی است که امسال، برای نخستین‌بار در بخش دوهفته کارگردانان جشنواره کن به نمایش درآمد و از شانس‌های جایزه‌ی دوربین طلایی این جشنواره نیز محسوب می‌شد. این فیلم که با استقبال غیرمنتظره منتقدان مواجه شده بود، در ادامه نمایش‌های بین‌المللی خود، در نهایت توانست جایزه‌ی بهترین فیلم فستیوال لندن را از آن خود کند.
اولین رقص یک زن در سینما بعد از انقلاب
رقصی چنانم آرزوست
پانته‌آ پناهی‌ها (زاده ۱۳۵۶ – تهران) بازیگر تئاتر، سینما، تلویزیون و منشی صحنه و انتخاب بازیگر اهل ایران است. وی در آلبوم در شعله با تو رقصان به همراه صابر ابر با مهیار علیزاده همکاری داشته‌است.
قبل از دیدن رقص نگاهی به فیلم بیاندازیم. فیلم که سفری جاده‌ای و خانوادگی را دست‌مایه قرار داده و با وجود ایجاد فضای کمدی ابزورد در سطح ظاهری، در لایه‌های زیرین خود احساسات غم و اندوه ناشی از موضوع اصلی‌اش را دائما سرکوب می‌کند.
از این نظر، با فیلمی کمدی-تراژیک روبه‌رو هستیم که عناصر اصلی‌اش در خدمت چنین هدفی به کار گرفته شده‌اند. نقد این فیلم را در نوشتار تحلیل و نقد فیلم جاده خاکی ؛ شعری ابزورد با تِمِ سرکوب بخوانید.
در ادامه می‌توانید رقصیدن پانته آ پناهی ها را ببینید:
این رقصِ زیبا در شرایطی رخ میدهد که در فیلم موقعیتی تراژیک و ابزوردی اتفاق افتاده است. این کارگردان در فیلم فرم‌های جدیدی را تست می‌کند. از فواصل و کوه و دریا کار می‌کشد. به ادیسه‌ی کوبریک رفرنس میدهد و در یکی از سکانس‌های واپسین، مادر در آسمان به دنبالِ پسرش می‌گردد.
رقصیدن پانته آ پناهی ها
در صورتی که پدر و پسرِ کوچک به فضا می‌روند. همان‌طور که گفته شد دیوار چهارم را می‌شکند و پسر کوچک با نگاه به دوربین آهنگِ شب‌زده‌ی جنابِ ابی را می‌خواند. در شکل‌گیری این فرمِ تجربی آهنگ‌های خانم‌ها مرضیه و هایده و آقایان ابی و شب‌پره نقشِ جذابی را به عهده داشتند.