همنواز

نرگس آبیار از صدای زنان می‌گوید! [+عکس]

نگرشی که در فرهنگ ایرانی نسبت به زنان وجود دارد، نگرشی دوگانه است. نرگس آبیار از صدای زنان می‌گوید!

«زن» در فرهنگ ما از یک طرف واجد شأن «والا» توصیف می‌شود و از سوی دیگر در میزانسنی سنتی با او به عنوان موجودی فرومایه‌تر از «مرد» در موضع ضعف برخورد می‌شود.

نرگس آبیار از صدای زنان می‌گوید! [+عکس]

نرگس آبیار اعتراضات

نرگس آبیار صدای زنانو نرگس آبیار اعتراضات
نرگس آبیار صدای زنان, نرگس آبیار اعتراضات

قبل از هر چیز باید بدانید که به تازگی نرگس آبیار برای نسخه سینمایی«سووشون» مجوز گرفت. فیلم‌نامه‌ی «سووشون» به تهیه‌کنندگی محمدحسین قاسمی و کارگردانی و نویسندگی نرگس آبیار موافقت شورای پروانه ساخت سازمان سینمایی را اخذ کردند.

این تلقی از زن به سبب همان باورهای سنتی محض، محرومیت‌هایی را هم برای زنان در جهان جدید به همراه دارد و سبب نادیده انگاشتن بسیاری از حقوق آنها می‌شود. نگرشی که انگار معتقد است در نهایت این خود زنان هستند که حتی اگر حق با آنها باشد، باید سکوت و مدارا پیشه کنند؛ سکوتی که گاهی می‌تواند هزینه‌های گزافی برای‌شان داشته باشد و کشنده باشد.

رنج و دشواری سکوت و تحمل در برابر دردهای زنانه به خاطر تابوهای رایج، درونمایه «ابلق»، آخرین ساخته نرگس آبیار است. فیلمی که این روزها در سینماهای کشور نمایش داده می‌شود. «ابلق» روایتی است از رنج و مصیبتی زنانه در این سرزمین. فیلم، روایتگر دردهای زنانی است که به اقتضای شرایط جامعه تن به سکوت می‌دهند و از اعتراض به اجحافی که در حق‌شان می‎شود، خودداری می‌کنند.

آبیار دانش‌آموختهٔ رشتهٔ ادبیات فارسی است و داستان‌نویسی را از سال ۱۳۷۶ آغاز کرد. آثاری برای نوجوانان پدیدآورده و مجموعه داستان‌های دو خط (سال ۱۳۷۸) و قصهٔ زنی که همه‌اش یأس‌های فلسفی داشت (سال ۱۳۸۱) و رمان‌های عروس آسمان (سال ۱۳۷۹) – دربارهٔ زندگی رابعهٔ عدویه – و کوه روی شانه‌های درخت (سال ۱۳۸۲) را برای بزرگسالان نوشت؛ رمان اخیر که مضمونی دربارهٔ جنگ ایران و عراق دارد، برندهٔ جایزهٔ هشتمین «جشنوارهٔ کتاب دفاع مقدّس» شده‌است.

او چهار فیلم‌نامه بلند سینمایی را نیز در کارنامهٔ ادبی خود دارد.. از سال ۱۳۸۴ به ساخت فیلم‌های کوتاه و مستند روی آورد که نخستین تجربهٔ او، بن‌بست مهربان، برنده بهترین فیلم کوتاه داستانی از جشنواره ستایش شد و دربخش مسابقه چند جشنواره بین‌المللی نیز به نمایش درآمد.

آبیار می‌گوید:

زنان محکوم به سکوت در برابر خشونت، بی‌احترامی، تبعیض، سختی کار و تعرض. از این منظر باید «ابلق» را روایتی دانست از شرایط غامض و بغرنج نبودن «زورآباد»؛ جایی که اگر مرد نتواند بر خود غلبه کند، زن باید به جای او پرده‌نشین شود و محکوم به خاموشی و تمکین.

این فیلم از درد «نگفتن» می‌گوید. از تجربه آزاری که در سکوتی ویرانگر و کشنده، ابعاد دراماتیک به خود می‌گیرد. قصه زنی که در حاشیه شهر و در بافت فقیرنشین آن زندگی می‌کند و شوهر خواهرش نگاه‌ آلوده‌ای به او دارد. به مناسبت اکران «ابلق» با نرگس آبیار، کارگردان فیلم گفت‌وگو کردیم. گفت‌وگویی که با مسائل زنان و مطالبات‌شان در شرایط این روزهای جامعه همراه است.

بیشتر بخوانید:


دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *