نقد Flux Gourmet 2022 به اثری می‌پردازد که ساختار و محتوایش شدیدا دِفرمه است و نگاهِ متفاوتی به مسئله روابط انسانی دارد.
شروع پر تمپو با غذا و نریشین و دست‌های زنی با ناخن‌های خشن و مصنوعی نویدبخشِ فیلمی وحشی و جذاب است. ما در سکانس دوم تکلیفمان تقریبا با حدودی از فیلم روشن می‌شود. دوربینِ کارگردان او را لو می‌دهد (دکتر را از اورشولدرِ شخص نفاخ (استونز) می‌بینیم و شخصِ نفاخ را در مدیوم شات). کارگردان همراهِ استونز است و قرار است او راوی داستان باشد.
نقد Flux Gourmet 2022
بگذار غذای تو دارویت باشد!
فهرست مطالبی که در نقد Flux Gourmet 2022 خواهید خواند به شرح زیر است:
Flux Gourmet یک فیلم ترسناک کمدی سیاه و نسبتا فانتزی، محصول 2022 به نویسندگی و کارگردانی پیتر استریکلند و با بازی آسا باترفیلد و گوندولین کریستی است. ادامه نقد حاوی اسپول است. شاید بشود این فیلم را در جمله‌ی “گروهی از هنرمندان پرفورمنس تجربی، که به‌خاطر فرآیند «کترینگ صوتی» (که صداهای خاص را از غذاهای مختلف ضبط و پخش می‌کنند) شهرت دارند در یک موسسه هنری دور افتاده که توسط کارگردانی مرموز اداره می‌شود، اقامت می‌کنند. یک فرد خارجی (استونزِ نفاخ) وظیفه تمرین‌نگاری و ثبتِ کارهای روزانه گروه را بر عهده دارد اما متوجه می‌شود که او به آرامی در حال تبدیل شدن به بخشی از جمع آنها است…”، خلاصه کرد اما به نظر این اثر حرفهای بیشتری برای گفتن دارد.
ساختار
فیلم‌نامه دارای دیالوگ‌های طولانی اما پر تمپو و کم ریتم است. اتفاقا به نظر این نوع از دیالوگ‌نویسی به نظر آگاهانه بوده و در خدمت فرمِ نامتعارفِ فیلم است. در فرم ما شاهد ورود نصفه و نیمه فیلم به ژانر فانتزی هستیم. نحوه بیدار شدن گروه با صدای خروس، تکرار روزمره آنها، رفتارهای روتین و نوع نگاه فیلم به مقوله هنر، فیلم را بجز ترسناک و کمدی سیاه، وارد فانتزی می‌کند.
حرفهای فمینیستیِ کاراکترِ ال سر میز شما به نظر تا اینکه در مدحِ فمینیسم باشد در نقدِ آن است. فیلم در جای جایش (به واسطه کمدیِ نحفته در فرمش) نقدی بر تمام مسائل اجتماعی و روابط میان انسانی و پست مردنِ امروزی است. فیلمساز با اگزجره کردنِ همه چیز کمدیِ جذابی را در فیلم ساخته است.
نفخِ پست‌مردن
به نظر “نفخ” در فیلم استعاره از پدیده‌های اجتماعی دنیای پست‌مدرن است. اگر دیروز در عصر سیطره و گسترش مدرنیته در تعطیلات تاریخ به سر می‌بردیم، امروزه نمی‌توانیم مجددا به تعطیلات دیگری برویم. غفلت از تکانه‌های پست‌مدرنیسم شاید به معنی از دست دادن بسیاری چیزها باشد.
پوزیتیویسم در جست و جوی حکم کلی در تصویر عالم بود و به وجود واقعیت‌های عینی و در دسترس بودن آنها اعتقاد داشت. این واقعیت را می‌توان با نظریه ای عینی و آزمون‌پذیر که فی نفسه به هیچ فرهنگ یا مشاهده‌گری وابسته نیست، تبیین کرد. در مقابل، مخالفان پوزیتیویسم معتقد بودند که هیچ مشاهده گری، از شرایط اجتماعی‌اش مستقل نیست.
واقعیت‌ها مستقل از فرهنگ، نه در دسترس‌اند و نه قابل فهم، حتی اگر دو مشاهده‌گر از یک فرهنگ باشند، به دلیل اینکه تعلقات و انتظارات و پیش داوری‌های متفاوتی دارند، نتایج مشاهده آنها یکی نخواهد بود در نتیجه هرگز مشاهده عینی رخ نمی‌دهد.
نقد Flux Gourmet 2022
حال در Flux Gourmet ما خبرنگار/مشاهده‌گری داریم که تمامِ این حماقت‌هایی که به نام هنر انجام می‌شود را مشاهده می‌کند. درست است که مشکلِ فیزیکالِ او گلوتن باشد اما به نظر مشکلِ کیمیای او این مسخره‌بازی‌های پست‌مدرن است. از روابط میان انسان‌ها تا بلغورهای روشنفکری دکتر سر میز شام و پرفورمنس‌هایی که در آن مدفوع به خود می‌مالند (که باز هم کارگردان با هوشمندی تمام دستِ پرفورمر را رو می‌کند: استفاده خامه شکلاتی به جای مدفوع، که به معنای عدم اعتقاد خودِ پرفورمر به کاری است که شوآفش را می‌کند).
پساتجددگرایان به ذهنیت‌گرایی عقیده دارند و به هیچ حقیقت عینیِ یکتایی باور ندارند و حقیقت تاویلی یا هرمنوتیکی را به جای آن قرار می‌دهند. حقیقت تاویلی، حقیقتی است که ذهنیت پژوهشگر، خواننده یا شنونده موضوع پژوهش در آن دخیل است. بدین ترتیب پساتجددگرایان در مقابل پوزیتیویست‌ها، جنبشی علیه معرفت‌شناسی رایج در غرب به راه انداختند و سنت رایج معرفت شناسی ـ که از زمان دکارت به این سو همه انسان‌ها و اذهان را مساوی دانسته و توجهی به فرهنگ‌ها و نظام‌های معنایی و تاثیر اینها بر اذهان آدمیان نمی‌کرد ـ را مورد مناقشه قرار داد.
جَن خدای مافیا؟
به نظر می‌رسد جَن (رئیسِ اقامتگاه)، خدای این فیلم باشد. او پلیس را اغوا می‌کند. او پرفورمرِ جوان را در اختیار دارد. به نظر او حتی آن گروهی که از بیرون اتفاقاتِ درونِ اقامتگاه را پروتست می‌کنند را هم در اختیار دارد (از آنجایی که در صحنه دعوای بین جَن و ال، آنها ال را ترور کردند).
او نمادِ دیکتاتوری مهربان است. او در ظاهر همه چیز را به اختیارِ مسئول گروه (ال) قرار دهده است اما در باطن گروه را کنترل می‌کند و دوست دارد اتفاقاتِ مد نظرش رخ دهند. این دیکتاتور مهربان شاید برای خیلی از ما آشنا باشد. در نظامِ فکریِ برخی دیکتاتورها شاهد مظلوم‌نمایی آنها در مقاطع حساس هستیم. کاری که همیشه جَن وقتی در موضوع ضعف قرار می‌گیرد انجام می‌دهد. اما وقتی که پایش بی‌افتد هم خشونت پراکنی می‌کنند. مثل رفتارِ جَن در خصوص گرفتن فلنجر از گروه و نحوه پس دادنش به گروه و…
شخصیت‌پردازی
کاراکترهای اصلی دارای قوس شخصیت هستند. کارکترهای فرعی اما (مانند دکتر) روندی خطی را طی می‌کنند. بیلی با آن موهای عجیبش در وهله اول در نگاه مخاطب منحصر به فرد می‌شود و شاید قدم اول در تبدیلش به کاراکتر را برمی‌دارد. ما در طول فیلم با فانتزی‌‌ها و فتیش‌هایش آشنا می‌شویم (حتی به وضوح می‌بینیم) و… در نهایت هم شاهد عصیانِ او نسبت به رئیس گروه هستیم.
اساسا باید اذعان داشت کاراکترهای جَن و بیلی تقریبا قوس‌هایشان را باهم طی می‌کنند. فیلمساز با شروعِ نامتعارف این رابطه ما را وارد ماجرای جنسی/روانشناختی میان این دو نفر می‌کند و فیلمساز با پایانِ تراژیک این رابطه این قوسِ مشترک را با پلانی جذاب با بازی تئاتری خانم Gwendoline Christie تمام می‌کند.
نقد Flux Gourmet 2022
لمینا و ال بیشتر در مصاحبه‌ها لو می‌روند و قوس پیدا می‌کنند تا در زندگی روزمره. البته ال در نزاع دائمی‌اش با همه (علی الخصوص با جن) بیش از پیش خودِ عصبانی، اگوئیست و روان‌پریشش را لو می‌دهد. همچنین به نظر می‌رسد او به استونز علاقه‌مند است. چون هر شب وقتی استونز وارد توالت می‌شد او حالش را جویا می‌شد.
استونز اما همان‌طور که پیشتر عرض کردم به نظر با این جنونِ جمعی فاصله دارد. عصیانِ او در اقدامش به خفه کردنِ دکترِ ابله و سادیست بیان‌گرِ خوبی برای این مطلب است. او این جامعه‌ی مریض را به سختی هضم می‌کند و این جامعه مریض او را نیز دوست دارد تا درون خود حل کند که می‌کند (کلونوزکپی جلوی ملت). این شخصیت‌پردازی خوب به روایت داستان Flux Gourmet کمک می‌کند.
شاید کسانی که فیلم جنایاتِ آینده را (بررسی و نقد فیلم جنایات آینده (Crimes of the Future 2022) ؛ بدن به مثابهِ هنر)، دیده‌اند متوجه شباهتِ ساختاری بین این دو فیلم شده باشند. به نظر کلیدواژه مشترک میان این دو فیلم (که البته جنایاتِ آینده یک سر و گردن از این فیلم بالاتر بود)، “هدونیسم” باشد که در انتهای تحلیل فیلم Flux Gourmet و بررسی Flux Gourmet به هندونیسم.
هدونیسم
لذت‌گرایی یا هدونیسم مکتبی فلسفی است که یافتن لذت و شادی جویی را هدف و ارزش غایی، و مهمترین پیشه انسان می‌داند. واژه هدونیسم از واژه یونانی هدونی به معنای «شهوت» گرفته شده‌است. هدونیسم یعنی فلسفه لذّت‌طلبی، عشرت‌طلبی و خوشگذرانی. پیروان این فلسفه معتقدند فرجام و هدف از زندگی تنها کسب لذّت و خوشگذرانی است.
در واقع هدف و غایت اعمال را کسب لذت معرفی می‌کنند. اساسا هدونیسم به خانواده‌ای از نظریه‌ها اطلاق می‌شود که لذت نقش اصلی را در آنها بازی می‌کند و در همه آنها مشترک است. لذت‌گرایی روانشناختی یا انگیزشی بیان می‌کند که رفتار ما به تمایل به افزایش لذت و کاهش درد اطلاق می‌شود.
نقد Flux Gourmet 2022
از جانب دیگر، لذت‌گرایی هنجاری یا اخلاقی مربوط به این نیست که ما چگونه عمل می‌کنیم، بلکه به این است که ما باید چگونه عمل کنیم: ما باید لذت را دنبال کنیم و از درد دوری گزینیم. لذت‌گرایی بدیهی که بعضا به عنوان بخشی از لذت‌گرایی اخلاقی تلقی می‌شود، تزهایی است که در آنها فقط لذت دارای ارزش ذاتی است. البته باید اذعان کنم که فلسفه اپیکور هم تا حدودی در این دو فیلم دیده می‌شود. فلسفه‌ای که هر دو فیلم را تبدیل به تراژدی می‌کند.
بیشتر بخوانید:
- بهترین فیلم های نتفلیکس 2022
- بهترین فیلم های ترسناک نتفلیکس 2022
- بهترین سریال های نتفلیکس 2022
- بهترین فیلم های کوتاه نتفلیکس
- بهترین انیمه های دبیرستانی نتفلیکس
- بهترین فیلم های ترکی نتفلیکس 2022
- بهترین سریال های ترکی نتفلیکس 2022
- بهترین فیلم های دیزنی 2022 و 2021
- بهترین سریال های دیزنی 2022 و 2021
- بهترین فیلم های نتفلیکس 2021
از همراهی شما تا انتهای نوشتار نقد Flux Gourmet 2022 سپاس‌گزار هستیم. حتما ما را با نظرات خود در رابطه با این نوشتار، آگاه کنید. شما می‌توانید به عنوان نویسنده مهمان در سایت فیگار عضو شوید و علاوه بر اشتراک نظرات خود در رابطه با مقاله‌ها، نقد فیلم ، نقد سریال ، اخبار سینما و مطالب خودتان را نیز انتشار دهید. برای مطالعه فراخوان مرتبط با آن بر روی لینک نویسنده مهمان کلیک نمایید. در ضمن شما همراهان عزیز می‌توانید به اینستاگرام فیگار جهتِ شناختِ مهمترین فیلم های ژانرهای مختلف و خلاصه نقد و بررسی‌های فیلم‌های روز دنیا مراجعه کنید.