یادداشت ۱۸ سال پیش ثریا قاسمی برای حسین پناهی [+ قسمتی از یادداشت]

یادداشت ۱۸ سال پیش ثریا قاسمی برای حسین پناهی . همچنان زبان حال امروز هنرمندان. در ادامه مطلب حسین پناهی ثریا قاسمی یادداشت همراه فیگار باشید.

ای کاش من هم بمیرم. می‌پرسید چرا؟ چون آن وقت من هم بزرگترین و بهترین بازیگر عرصه خود می شوم. تمام قابلیت‌ها و توانایی‌های نهفته‌ام ناگهان پیدا می‌شوند.

یادداشت ۱۸ سال پیش ثریا قاسمی برای حسین پناهی

قسمتی از یادداشت

حسین پناهی ثریا قاسمی یادداشت
حسین پناهی ثریا قاسمی یادداشت

جملات بالا بخشی از یاداشتی است که ۱۸ سال قبل ثریا قاسمی به بهانه درگذشت حسین پناهی، بازیگر، نویسنده، کارگردان و شاعری که سال ۱۳۸۳ در ۴۹ سالگی براثر سکته قبلی از دنیا رفت، نوشته بود. نوشته‌ی این بازیگر با عنوان «ای کاش من هم بمیرم!» در سال ۱۳۸۳ و در شماره ۳۲۲ مجله‌ی فیلم منتشر شد و خبرگزاری ایسنا در آستانه‌ی سالروز درگذشت حسین پناهی (۱۴ مرداد) با آرزوی سلامتی برای ثریا قاسمی این یادداشت را بازنشر می‌دهد.

«ای کاش من هم بمیرم. می‌پرسید چرا؟ چون آن وقت من هم بزرگترین و بهترین بازیگر عرصه خود می شوم. تمام قابلیت‌ها و توانایی‌های نهفته‌ام ناگهان پیدا می‌شوند. مهربان‌ترین مادر، بهترین همسر، فداکارترین همکار، منضبط، مقتدر، بی‌ریا و دوست داشتنی می‌شوم (روحم از آن بالا انگشت به دهان می‌گیرد و می گوید: ای بابا، چی بودم و نمی‌دانستم!).

بیشتر بخوانید:

یادداشت ۱۸ سال پیش ثریا قاسمی برای حسین پناهی

حسین پناهی ثریا قاسمی یادداشت
حسین پناهی ثریا قاسمی یادداشت

به کارهایم نگاه دوباره می‌شود، فیلم‌هایم خوراک یک هفته تلویزیون را تأمین می‌کند و نمایشنامه‌های رادیویی‌ام بارها پخش می‌شود و شاید هم چند نفری شهامت انداختن عکسم را روی جلد مجله‌شان پیدا می‌کنند (البته اگر بتوانند از پرتره‌های آن چنانی ستاره‌های طاق و جفت صرف‌نظر کنند). در عرصه‌های مختلف فعالیت‌های “درخشان” مرا با بوق و کُرنا به گوش و چشم شنونده‌ها و خواننده‌های بیچاره می‌رسانند.

از کارهای قدیم و جدیدم صحبت می‌کنند که همه «عالی» و مافوق تصور بوده‌اند. از استعداد عالی من در درام و کمدی حرف می‌زنند و این که تنها زنی بودم که در همه رشته‌ها به مقام عالی رسیدم. از جایزه‌هایم حرف می‌زنند، و از جایزه‌هایی که حقم بود و نگرفتم. از فعالیت‌هایم در جشنواره‌ها صحبت می‌کنند و این که عادل‌ترین قاضی در داوری‌ها بودم (و نمی‌دانند چه تأسفی از حق کشی‌ها و داد و ستدها و اجحاف‌هایی که می‌شد داشتم).

یادداشت ۱۸ سال پیش ثریا قاسمی برای حسین پناهی

حسین پناهی ثریا قاسمی یادداشت
حسین پناهی ثریا قاسمی یادداشت

سخنرانی‌هایم در جشنواره‌ها به صورت کلمات قصار تکرار می‌شود. از عشق و علاقه بی‌نظیر و تجلیل فراوان مردم حرف می‌زنند و خلاصه از آنچه که لایقش بودم و نبودم حرف می‌زنند، و چه تاسف خواهند خورد که «هنرمند بزرگی» مانند من از میانشان پر کشید و به آسمان رفت! ثریا تبدیل به ستاره‌ای دور از دسترس می‌شود که دیگر در میان ما نیست (این جمله را گوینده رادیو با بغضی در گلویش می‌گوید و شنیده‌اید که در این زمینه چه تبحری دارند).

آه که من چقدر مهم بودم و نمی‌دانستم. آه که من چه اعجوبه‌ای در دنیای هنر بودم و نمی‌دانستم. آه که من چه آدم خوب و عالی و فرهیخته ای بودم و نمی دانستم. پس ای کاش من هم بمیرم…..

یادداشت ۱۸ سال پیش ثریا قاسمی برای حسین پناهی

حسین پناهی ثریا قاسمی یادداشت
حسین پناهی ثریا قاسمی یادداشت

بیشتر بخوانید:

از همراهی شما تا انتهای نوشتار یادداشت ۱۸ سال پیش ثریا قاسمی برای حسین پناهی سپاس‌گزار هستیم. حتما ما را با نظرات خود در رابطه با این نوشتار، آگاه کنید. شما می‌توانید به عنوان نویسنده مهمان در سایت فیگار عضو شوید و علاوه بر اشتراک نظرات خود در رابطه با مقاله‌ها، نقد فیلم ، نقد سریال ، اخبار سینما و مطالب خودتان را نیز انتشار دهید. برای مطالعه فراخوان مرتبط با آن بر روی لینک نویسنده مهمان کلیک نمایید. در ضمن شما همراهان عزیز می‌توانید به اینستاگرام فیگار جهتِ شناختِ مهمترین فیلم های ژانرهای مختلف و خلاصه نقد و بررسی‌های فیلم‌های روز دنیا مراجعه کنید.


دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *